Op het moment dat ik een stukje tikte over de vorige en debuut-cd van Spillsbury besprak werd ik geteisterd door een verschrikkelijke kater. Dat had ik mezelf aangedaan natuurlijk, maar neem maar van mij aan dat de furieuze electropunkpowerpop van Raus! niet om aan te horen was met een knetterende koppijn. Terwijl ik in de week ervoor dankzij Raus! nog veelvuldig enthousiast door mijn huis liep te headbangen en te springen. Ik was daarom wel nieuwsgierig op welke voet Zoe Meissner en Tobias Asche verder zouden gaan. Het leek me niet het stel dat op volgende platen nog hetzelfde zou klinken. Daarom was ik wel een beetje verrast dat hun tweede plaat (die 2 heet) begint met remake van een drie jaar oud B-kantje. Nog verrassender was dat gelijk al opvalt dat Spillsbury ingetogener geworden is. Wees niet bang dat er nu in een keer een peloton strijkers in ballades voorbij of zo, dat gebeurt niet. Er wordt nog degelijk wel flink gerockt, maar niet meer gepunkt, zeg maar. En in plaats van dat Zoe je hysterisch de oren van de kop schreeuwt zingt ze nu. De gitaren van Asche zijn ook grotendeels als sneeuw voor de zon verdwenen. Daaronder blijkt nu een af en toe bijna lief aandoende weide van synthesizers te liggen. Waarin gelukkig nog wel wat door de modder draaiende varkens verblijven. Om maar eens een vies woord van stal te halen: Spillsbury is commerciëler geworden. Daarom vind ik 2 een gewaagde zet van waarvan het me niet zou verbazen als sommige fans er in teleurgesteld zullen zijn en de massa het leuker vindt. Voordeel is wel dat als ik nu een kater gehad had ik rustig dit stukje had kunnen tikken én genieten. Alleen ben ik nu broodnuchter.
mij=L'Age D'Or / Sonic