L'Age D'Or / Sonic
Dat gaat dus niet lukken vandaag. Dit had een leuke, positieve en enthousiaste recensie moeten worden over het Duitse Spillsbury dat met Raus een heerlijk springerig plaatje heeft afgeleverd dat teruggrijpt naar de Neue Deutsche Welle en met kracht en vol passie punkrock samen voegt met electro, en zo hard je speakers uitdreunt dat je een knappe jongen – of meisje, nog beter – bent als je stil kunt blijven zitten. En passant had ik dan én Nena nog een sneer willen geven omdat Raus overduidelijk maakt dat wat uit de hitfabriek van Nena de top-40 inrolt hieraan niet kan tippen én de dames en heren van “Serious” Radio 3 omdat ze tot nu toe er vakkundig in geslaagd zijn deze übercoole plaat te negeren. Echter, dit gaat allemaal niet gebeuren vandaag. Opa (nou ja papa eigenlijk, maar het voelt als opa) is namelijk brak, heeft een beetje te diep in het glaasje gekeken en daardoor doet Spillsbury me nu vooral pijn aan mijn kop. Bij de vorige draaibeurten van Raus! raakte ik in vuur en vlam. Nu brandt er ook wel wat, maar vooral pijn. In mijn kop van de bijna agressieve, stem waarmee Zoe Meissner me toezingt. En knallen mijn hersens van de pompende bas van Tobias Asche over de venijnige beat. Weg is de lust om van mijn stoel op te veren en te gaan springen (dansen kan ik niet). Of om het volume eens lekker op te schroeven. Ik kruip mijn bed in en denk aan Fischer-Z, tijd voor een “Pretty Paracetamol”.
File: Spillsbury – Raus!
File Under: Electropunkpowerpop (zegt het label en ik leg me daarbij neer)