Al jaren wordt ons beloofd dat we over niet al te lange tijd als toerist op ruimtereis kunnen. Behalve door de mij ontbrekende contanten word ik nog altijd wat geremd door het feit dat er nog van tijd tot tijd een ruimtevaartuig in iets te veel stukken op aarde terugkeert. Voorlopig houd ik het daarom maar bij de soundtrack: bassist Billy Sheehan‘s solo-cd Cosmic Troubadour. Billy Sheehan is de Steve Vai onder de bassisten: technisch bijna perfect, altijd in voor experimenten en projecten en uiterst herkenbaar. Wanneer Sheehan’s naar verluidt nogal grote ego hem niet dwarszat, leverde hij dan ook prachtige platen af. Met Steve Vai (op diens solowerk of in de band van David Lee Roth), met Tony Macalpine maar ook met het toch retecommerciële Mr. Big. Cosmic Troubadour is inmiddels zijn tweede solo-album. Bij een bassist verwacht je dan toch al heel snel allen maar zeldzaam gefreak op de vier snaren, maar dat valt erg mee. Experimenten ja, maar hij weet zijn experimenteerdrift te beteugelen en zingt op een flink deel van de songs, en niet onverdienstelijk ook. Jazeker, hogeschoolbassen blijft het, maar dit album is door de afwisseling moeiteloos tot het einde te beluisteren. En dan te bedenken dat Sheehan alle instrumenten behalve de drums zelf heeft ingespeeld! De man blijkt het prachtig te kunnen verpakken, of het nu Rush-achtige nummers zijn, Queens of the Stone Age-achtige vocalen of instrumentale jazzrockstukken. Laat die ruimtereis maar zitten, voorlopig ben ik tevreden met de soundtrack.
mij=Favored Nations