Vreemdsoortige psychedelische instrumentale rock van improvisatorische aard. Een hele mond vol. Af en toe krijg ik weer een cd-tje toegestuurd van hogerhand, met wisselend resultaat. Zo kon ik een tijdje terug helemaal niets met het volslagen bandeloze Midnite Snake, echter dit trio weet bij mij wel de juiste snaar te raken. Vooral omdat ze de tracks wel herkenbaar weten te houden. Riffs en thema’s die terugkeren en zo, u weet wel wat ik bedoel. Met als grote gimmick: de contrabas. Jawel. Dus geen basgitarist, nee, zo’n echte joekel, die zowel geplukt als gestreken wordt. Een dik uur lang komen elementaire Sabbath-riffs samen en zweverige feedback-exercities elkaar tegemoet in afwisselend ruige en dan weer ingehouden wegspace-improvisaties. Lekker jammen dus en en het toch herkenbaar houden, Stinking Lizaveta doet haar stinkende best en deze plaat is derhalve een bescheiden aanrader. Vooral te genieten in combinatie met een fors gekruide sigaret. Net als deze recensie.
mij=Monotreme / Sonic