Alan Braxe & Friends – The Upper Cuts

Ik heb in de supermarkt vaak gezocht naar rode Bounty’s, met pure chocolade in plaats van melkchocola. Die zijn echt twee keer zo lekker als de blauwe. Maar ze zijn nergens in een grote verpakking te krijgen. Alleen bij tankstations en kiosken. Per stuk. En hetzelfde geldt voor die witte KitKat Chunky’s. Ik snap niet waarom die niet gewoon in de supermarkt kunnen liggen. Zelfde fabriek, zelfde prijs, toch? Of verkoopt het niet? Ben ik dan zo’n fijnproever of heeft de gemiddelde Nederlander geen smaak? Nou ja. Des te blijer word ik wanneer ik dan eindelijk eens zo’n grootverpakking tegenkom. Alle tracks van de eerste cd van Alan Braxe, The Upper Cuts, deden al jaar en dag de ronde op vinyl en op de handvol Daft Punk- en Laidback Luke-fanfora op internet. Nu staan ze at last gewoon op een cd bij elkaar. Voor mij echt een blinde aankoop. Kan ik meteen op deze plaats over een van mijn favoriete French Touch-artiesten beginnen. Alan Braxe (echte naam: Alain Quême) maakt de witte KitKat Chunky’s van de Franse dansmuziek. Franser kan niet. Onopvallende ronde beats, vaak een relaxt tempo, instrumentaal, véél synths en sterke melodieen. En retro met hoofdletters, soms zo erg dat je bijna niet merkt dat je naar dance luistert. Exact dezelfde sound als Daft Punk’s meesterwerk Discovery. Op dat erbij gekwakte rare hiphopnummer van Rec na dan. Deze grootverpakking is eigenlijk iets té groot: radio edits hadden het album beter behapbaar gemaakt. Nu duren de beste nummers telkens zes minuten. Had dat nou niet gedaan, en dan wel “Crystal City” er nog bijgezet. Hè Hè, dat die ontbreekt, zonde! En die gloednieuwe remix van Royksopps nieuwe single had ook erop gemoeten. Maar goed, ik zeur. Blijft er tenminste iets te zoeken over. Er is nog zoveel moois. Ik wil nog albums van Lifelike, Play Paul, Hystereo, Julien Delfaud…

mij=Different / PIAS