Ik twijfelde de dag na de aanslagen in Londen, of ik met de fiets naar mijn werk zou gaan of toch maar met het openbaar vervoer. Dat had ik niet van mijzelf verwacht. Altijd gedacht dat zulke zaken mij koud zouden laten. Amsterdam CS lijkt mij echter de nummer één plek voor een mogelijke aanslag en daar kom ik ‘s ochtends nu net langs. Ik snap het hele idee toch al niet. Wie blaast zichzelf nu op voor 70 maagden, die in het hiernamaals op je liggen te wachten? Als mijn collega’s nou opeens in die (naakte) maagden zijn veranderd als ik binnenkom, zou het een heel ander verhaal worden, maar anders tel ik wel 50 E neer voor een wat vaker gebruikt exemplaar en sla ik het opblaasgedeelte gewoon over. Of als de nood echt aan de man is, dan maar een opblaasbare….De korte nacht en de verwachte regen zetten mij er toch toe het risico om niet meer thuis te komen voor lief te nemen en in de tram te springen. Het openingsnummer “The Final Thrill” van Intra, het nieuwe album van de Noorse formatie Ram-Zet, klinkt weldra door de koptelefoon en dit album had wat dat betreft niet veel toepasselijker kunnen beginnen. Intra is sowieso net zo bizar als de tijd waarin we nu leven en bevat een knotsgekke combinatie van mathematische gitaarpartijen, viool en een scala aan mannelijke en vrouwelijke vocalen. De composities zijn lang en vragen alle aandacht van de luisteraar. Meedogenloos harde gitaarstukken worden afgewisseld met meer ingetogen passages waarin de mooie stem van zangeres Sfinx en het aandoenlijke vioolspel van Sareeta de boventoon voeren. Geen lichte kost dus. Nu maar hopen dat “Left Behind As Pieces” en “Lullaby For The Dying” geen diepere betekenis krijgen.
mij=Tabu / Bertus