Wie er cool voor zich uitkeek vanachter zijn drumkit en ons schijnbaar nonchalant maar retestrak voortstuwde ben ik vergeten. En wie diens verse wederhelft was in de ritmesectie – we versleten bassistes als drumstokken. Wel weet ik nog dat ze als een gek stond te bassen en dat ze met haar hele hebben en houden stond te zwaaien, en dat was nogal wat. Ik droomde mezelf als zanger/gitarist, af en toe nietsverhullende blikken werpend op mijn gitaarspelende eega die het publiek gek maakte met haar droge maar toch verleidelijke gitaarsolo’s.
Het zal toch wel meer mannen met onmogelijke rock-‘n-roll aspiraties gebeuren dat ze na het luisteren van een Nashville Pussy-cd dit soort dromen hebben?Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben. Vooral mijn snor en bierpens vond ik erg imposant. Of noem je dat in het geval van Nashville Pussy een whiskypens? Hoe het ook zij, met hun nieuwe cd Get Some geven de heren en dames ons weer nieuwe materie om over te dromen. Niet dat er veel nieuws onder de zon is, hoor. Ben je mal! Hooguit wat subtiele veranderingen. Maar hun goddeloze, doch goddelijke van AC/DC-hardrock en Lynyrd Skynyrd-southern rock hoeft van mij ook niet te veranderen. Overtuigen doen de Pussies met hun vuige rock wel met Get Some. En natuurlijk zijn de nummers weer gelardeerd met nogal weinig aan de verbeelding overlatende teksten. Ze verrassen zelfs een beetje met hun keuze in covers. Ike and Tina Turners “Nutbush City Limits” brengen ze zoals je dat van Nashville Pussy mag verwachten en de cover van Ace Frehley‘s “Snowblind” wordt zelfs opgesierd met fijne harmonieën in de koortjes. Dat is al gek genoeg, vind je ook niet?
mij=Steamhammer / SPV / Rough Trade