Een beetje uit het veld geslagen hang ik op de bank. Ik nip nog maar eens aan mijn glas whisky. Mijn tweede en het stijgt me al aardig naar mijn hoofd. Ik vreesde al dat het me moeite zou gaan kosten om het bij nippen te houden en niet over te gaan tot slokken. Daarom trakteerde ik mezelf voor de verandering maar op de zwaarste die ik in huis heb. Alsof je de turf rechtstreeks opvreet, maar wel lekker. Ook morgen nog. Uit de JBL‘s zou eigenlijk nu agressieve muziek moeten schallen en ik zou bier moeten drinken. Veel bier. Maar boven zijn Junior en de Jongedame in diepe rust en dat wil ik graag zo houden. Daarom zingt John Parish zachtjes door de huiskamer. Het valt me nu pas op dat zijn stem me doet denken aan die van Richard Janssen. Ik vraag me af waarom ik niet eerder aan Jansen dacht en geef mijn glas een compliment. Parish blijkt niet alleen een uitstekende producer te zijn. Zijn stem is ook nog eens erg aangenaam om naar te luisteren en haast kalmerend. Helemaal als je hoofd voelt zoals het voelt wanneer je voet slaapt. Dat kan inderdaad prettiger. Even dacht ik dat ik PJ ook langs hoorde komen, maar ze staat niet in de liner notes vermeld, dus zullen toetseniste Marta Collica of bassiste Giorgia Poli haar wel goed nadoen. ‘Of ligt dit weer aan jou?’ mompel ik tegen het kristal in mijn hand De liedjes zijn zoals mijn stemming. Somber verhalend en vol onderhuidse spanning. Parish heeft veel opgestoken bij zijn productionele werk voor Eels, 16 Horsepower en Polly Jean. Of deden zij veel van hem op? Ik ben het even allemaal kwijt geloof ik. Ik schenk nog eens bij, staar naar het plafond en probeer de melodielijn van “Stranded” terug te vinden in het spack spuitwerk.
mij=Thrill Jockey / Bang!