Een strak vormgegeven kartonnen cd-doosje ligt voor me op tafel. Het is van een mij onbekende groep of artiest of rapper of dj met de naam DeLaVega. Wat voor soort muziek zal het zijn? Even gok ik op iets in de dance-hoek, maar bij het openen van het hoesje zie ik vier mensen die deze associatie niet ondersteunen. Ik heb ook het vermoeden dat we met Nederlanders te maken hebben en bijvoorbeeld geen Amerikanen. Om een eind aan het gegis te maken, besluit ik het plaatje gewoon maar es op te zetten (ik weet het, een genie huist in mij. Hoe kom je erop?!). Het blijkt om niet onprettig klinkende, knap gearrangeerde en mooi geproduceerde popmuziek te gaan, met hier en daar een licht funky, soulvol en elektronisch sausje. Ondertussen weet ik via het boekje dat het om een Belgische band gaat, bestaande uit drie mannelijke muzikanten en een zangeres die tot mijn spijt de minste schakel in het geheel vormt. Ze heeft geen slechte stem en meent het hoorbaar erg goed, maar ergens tussen haar niet helemaal accentloze Engels en de paar momenten dat ze half rappend uit de hoek komt zoals op het stevige “Beats Me”, haak ik een beetje af. En alsof de band mijn mening deelt, komen er in de loop van de cd ook een aantal instrumentale nummers voorbij waarop goed te horen is dat het muzikaal gezien zeker en vast klopt als een bus.
mij=Draaischijf