Duncan Sheik – White Limousine

Ik mailde voor twee dingen. Ik vroeg hem of hij trots was op zijn zoon, die een wel hele mooie stageplek had. Daarnaast meldde ik hem dat Duncan Sheik binnenkort met een nieuwe cd zou komen. Ook al was hij het die me ooit tipte over Duncan Sheik, vermoedde ik dat hij het niet zou weten. Het klopte allebei. Hij bleek een trotse vader te zijn en wist inderdaad niet dat Sheik met een nieuwe cd op de proppen zou komen. Maar meldde wel dat het getij gunstig is voor artiesten als Sheik. Daar had hij wel een punt. In de tijd dat mannen als Gavin DeGraw en James Blunt wekenlang vertoeven bovenin de top-40 zou er eigenlijk ook best plaats kunnen zijn voor Duncan Sheik en zijn nieuwe cd White Limousine. Al begeeft Sheik zich wel op een heel ander (hoger dus, laat dat duidelijk zijn) niveau dan deze mannen. Sheik sluit beter aan bij mannen als Peter Gabriel, Todd Rundgren, David Sylvian en Mark Hollis en als ik naar Nederland kijk zou ik Solo erbij willen slepen, maar dan Amerikaanser. De liedjes zijn grotendeels een aanklacht tegen het Amerika van nu. Dat land en haar bevolking komen er niet positief af in de liedjes die qua stijl min of meer het logische vervolg zijn op Sheiks tweede cd Humming. De kritiek versmolten in geraffineerde zoetgevooisde liedjes is wel een beetje een rare combinatie, maar die combinatie kun je prima aan Sheik overlaten. Het grappige aan White Limousine is de meegeleverde DVD. Daarmee kun je namelijk je eigen White Limousine genereren. Na het downloaden van een programma kun je zelf bepalen welke instrumenten je wilt horen in de tracks. Ik was zelf nogal gecharmeerd van Sheik’s veel sobere album Phantom Moon en na enig gepriegel lukte het me om White Limousine uit te kleden. Toen vond ik de liedjes nog mooier worden.

mij=Rounder / Munich