Het ligt natuurlijk allemaal aan mij. (Absoluut. Wat dan ook.) Na het bloedstollende optreden dat André Manuel in mijn oude huis verzorgde en met in het achterhoofd zijn eerdere solo-cd’s, verwachtte ik dat hij met Allene een cd af zou leveren die in de lijn zou liggen van Manuel – Krang en Manuel – Grom. Op de een of andere manier leek me dat ook wel logisch na het uit elkaar gaan van Krang en de (experimenteer)drift van hun laatste cd’s. Net zo logisch als Manuel – Krang volgde op het uiteengaan van Fratsen. Misschien dat ik daarom in eerste instantie ook wel teleurgesteld was (en nog steeds een beetje ben) in Allene. Niet tekstueel hoor, tekstueel kent Manuel wat mij betreft weinig gelijken en de dichtheid aan cynisme en lyriek vastgelegd in prachtige Twentse taalkronkels is als altijd weer torenhoog en deze keer ook erg toegespitst op de actualiteit. Wat bij mij jeuk opriep was de muziek. Dat was iets nieuws, want dat had ik hiervoor nog nooit bij Manuel. Er klopte iets niet. Iets met het ontbreken aan spanning en een teveel aan vrolijkheid in de hoempapa als die langskomt in “As ie wilt” (wel van de ketterse fanfare natuurlijk, maar toch) en gladheid in de productie. Niet mainstream of zo, maar het schuurt niet genoeg en rammelt te weinig en meer van die onzin. Daardoor ontbreekt de spanning die bij Krang en ook zijn eerdere soloplaten er wel was. Muzikaal is het hierdoor misschien wel de meest toegankelijke Manuel-plaat sinds zijn vroege Fratsen-werk. Daar moet ik aan wennen. En in dat gewenningsproces zit ik na tig draaibeurten nog steeds en ik weet nog steeds niet welke kant het uiteindelijk op zal gaan met mijn waardering voor Allene. Dat ligt natuurlijk allemaal Allene maar aan mij. En vast niet aan Manuel, want dat is een held, die komt zelfs bij zijn fans thuis buiten een sigaretje roken op een halfrotte tuinbank.
mij=Silvox / Coast to Coast