Elvis Costello – This Year's Model

Elvis Costello - This Year's Model de luxeJoost Zwagerman schuift regelmatig aan bij De Wereld Draait Door. Meestal is dat de laatste vrijdag van de maand en dan mag hij zijn licht laten schijnen over de afgelopen mediamaand. Daar is hij prima op zijn plaats. Maar begin deze maand zat hij er ook omdat hij voor Wah Wah een editie samengesteld had. Daarin schreven schrijvers over hun onbewoonde eiland-plaat. Aan tafel schoven naast Zwagerman ook Kees van Kooten, Saskia Noort, Oek de Jong en Marc-Marie Huijbrechts aan die over hun plaatjes nababbelden. Ik irriteerde me mateloos aan Zwagerman. Zo had hij het gore lef om Huijbrechts favoriete plaat van Barbara Streisand af te doen als amusementsmuziek in plaats van popmuziek. Het erge is dat hij het op tafel legde als ware het een feit in plaats van zijn persoonlijke mening. Ik vond het stuitend. Niet dat ik nu bepaald een fan van Streisand ben, maar om het daarom nu maar stampte pede ter zijde te schuiven. En bovendien, is pop niet de afkorting van populair? En wat zegt de Wikipedia bovendien: ‘Popmuziek is in hoofdmoot meer een vorm van amusementsmuziek dan kunstmuziek’ Ik bedoel maar. De ellende was dat Zwagerman zijn eigen keuze een goede was. Hij verkoos This Year’s Model van Elvis Costello tot zijn onbewoonde eilandplaat. Absoluut een lid van de kopgroep in het ijzersterke oeuvre van Costello. En het mooie is dat er nu zelfs een zeer fraaie ‘230 years anniversary’-editie van verschenen is. Maar ik kan deze dubbel-cd – disc twee is een sublieme registratie van een concert in 1978 – maar niet draaien zonder aan die nare aflevering van De Wereld Draait Door te denken. Dat kan niet de bedoeling zijn.


mij=Universal

4 reacties

  1. Stonehead

    Och jee. Ik heb die WahWah #10 dus gekocht (wel een pil zeg! 288 pagina’s), maar het was natuurlijk te verwachten dat er weer zo’n Vara-kletsitem omheen zou zitten… Ga je er nog over schrijven?
    Je kunt Zwagerman overigens vanalles verwijten, maar hij heeft wel degelijk zelfspot. In het voorwoord komt-ie terug op de archetypische 40+-jarige popliefhebbers met bril… En ach; diverse bijdragen uit het boek zijn fantastisch, zoals die van Vrouwkje Tuinman.

  2. Popmartijn

    Zucht…
    Dit is wel een heel erg door Pitchfork beïnvloedde recensie geworden zeg. 75% slap gelul over iets wat totaal niet over de plaat/artiest in kwestie gaat. En dan in een paar zinnetjes wat algemeens zeggen over de plaat. En dan nog steeds geen zinnig recensiecommentaar geven.
    Triest…
    P.S. Tussen 1978 en nu zit 30 jaar, niet 20.

Laat een antwoord achter aan Spookrijder Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven