Wat moet ik in hemelsnaam met de omschrijving “chamber pop”? Dan denk ik toch al snel aan een veel te opgeprikte en saaie setting waar een stel brave, lichtelijk suffe types naar een al even saai muziekstuk zitten te luisteren. En hoewel The Miserable Rich geen moment rockt, is dat verder toch niet echt een toepasselijke omschrijving. Rustig is het dus vaak wel, maar saai zou ik het niet willen noemen. Daarvoor gebeuren er te veel spannende dingen en nemen er te veel voor popmuziek bijzondere instrumenten deel. Weg met al die elektronica van tegenwoordig, dit is gewoon weer eens ouderwetse “hardcore” muziek, dankzij de flugelhorn, de trompet, de cello, de klarinet en de viool (dat er ook een beatbox tussen de liner notes staat, vergeten we dan voor het gemak maar even). Oh, en dan zijn we het belangrijkste instrument nog vergeten: de stem. Zanger James de Malplaquet heeft een prachtig expressieve en melancholieke stem. Geen andere stem had beter bij deze muziek kunnen passen. Zelden wordt er nog zulke prachtige, ambachtelijke muziek gemaakt als The Miserable Rich dat doet. Alleen daarom al verdient deze plaat een aantal luisterbeurten van u, geachte lezer. De liefde voor muziek spat van deze plaat af, en is dat niet wat ons allen bindt? Als laatste nog even dit: hun inmiddels redelijk bekende cover van Hot Chip‘s “Over and Over” is helaas niet op deze CD te vinden. Gelukkig staat die wel weer op hun MySpace. Dat die maar direct door u bezocht moge worden.
mij=Hazelwood / Bertus
Onder Chamber Pop versta ik toch vooral popmuziek in een setting, zoals je wellicht de klassieke kamermuziek ook zou verwachten. De associatie saai smelt dan doorgaans toch in luttele seconden weg. Labeltjes zijn echter altijd ontoereikend en daarmee niet meer dan een gidslijn voor diegenen die er een betekenis aan gehecht hebben. Wat mij betreft zijn The Miserable Rich wel het neusje van de zalm van de betere kamerpop, zo je wilt.