Als je zo de internetrecensies van de nieuwe Grails plaat leest, gaat het overal over het “feit” dat het een van de weinige post-rockbands is die hun boodschap in popformaat kunnen overbrengen; met andere woorden dat ze geen tien minuten nodig hebben om tot goede post-rock te komen zoals zovele anderen wel. Maar ja, al die recensies hebben het fout. Want post-rock op popformaat kan nooit dezelfde impact hebben als de lange crescendo’s van de Godspeed etceteras, Mogwais, Explosions in the Skys en wat dies meer zij. Dus zijn de korte songs van Grails dan nog wel een voordeel? Dacht het niet. Zelfs nu de muzikale richting enigszins is aangepast hoop je constant op meer tijd, op meer geduld. Maar nee, helaas. De muzikale richting loopt overigens nog steeds naar post-rock toe, maar kent de nodige zijpaden: stapjes richting metal en doom a la Earth en Sunn o))), loopjes naar de vroege Pink Floyd en Led Zeppelin, voortdronend richting zowel het Midden- als Verre Oosten. Gigantisch interessant allemaal, maar elk idee vraagt om langdurigere uitwerking. Vergeet de compacte songs, durf uit te wijden! Dat gevoel, alsook het feit dat de geïmproviseerde passages niet overal even boeiend zijn, zorgt ervoor dat Doomsdayer’s Holiday niet de machtig mooie bijna-klassieker is die het wel had kunnen zijn. Toch jammer.
mij=Temporary Residence / Konkurrent