Natuurlijk lekken er wel vaker albums via de diverse internetkanalen uit en dat wekte veel woede op bij de makers van de albums. Soms lekken er zelfs albums uit die nooit verschijnen. Zo was ik ooit heel erg in mijn nopjes met nieuw materiaal van Andrew Dorff, maar die cd heeft het naar mijn weten nooit tot een fysiek product geleid. Het had weinig gescheeld of Microcastle, de nieuwe cd van Deerhunter was ook niet verschenen. Frontman Brandford Cox en de zijnen waren zo over de zeik over het rondzwerven van ruwe versies van Microcastle dat ze de boel de boel wilden laten. Gelukkig is dat nooit gebeurd, want dan hadden we een fijn plaatje gemist. De ruwe laag die voorganger Cryptograms bedekte is vakkundig bewerkt tot een geluid dat nog steeds niet strak gepolijst is, maar voor de gemiddelde muziekliefhebber wel beter te verhapstukken valt. Brandon Cox combineert, in meer dan alleen zijn looks, het goede van Pavement en Sonic Youth-frontmannen Stephen Malkmus en Thurston Moore. Cox is dus een coole indie-kid, maar absoluut geen gemaakte. In mijn achterhoofd zegt een stemmetje ook steeds dat ik het een kruising tussen Air en The Pixies moet noemen, maar dat kan ik niet zo 123 met argumenten boekstaven. Misschien komt het door de rust en de subtiliteit in de melodieën en het gevoel dat Microcastle geen angst heeft om poppy en gelaagd te klinken zonder te jagen op een hit. Dat zou overigens met bepaalde tracks (“Nothing Ever Happened” bijvoorbeeld) op undergroundniveau best kunnen gebeuren.
mij=4AD / V2