Het stickertje op het behoorlijk vage hoesje van sBach ronkt veelbelovend: A thousand times better than HELLA or THE ADVANTAGE. Daar word ik bij voorbaat eigenlijk al een beetje sceptisch van. Want wat houdt dat dan in, duizend keer beter dan Hella? Duizend keer sneller (arme drummer! arme gitarist!) duizend keer complexer (arme luisteraar!) of gewoon duizend keer betere liedjes (dat kan niet!). Snel luisteren dus maar. De tracks hebben vaag genoeg geen titels. Even beter koekeloeren leert dat achter sBach Spence Seim schuil gaat en dat is de gitarist van Hella, die besloot zelf maar alle instrumenten in te spelen voor deze cd. Een ding was me dus bij voorbaat al duidelijk: duizend keer beter drummen dan Zach Hill, dat doe je alleen maar in je dromen (of nachtmerries?), dus dat ging ’em zeker niet lukken. De liedjes bleken ook nog eens flink wazig te zijn. Als Seim zijn synths van stal haalt klinken zijn instrumentale nummers als gepimpte computergame sounds, die doorspekt worden met hyperactieve drumpatronen. Da’s voor even een geinig idee, maar gaat me wel irriteren bij veelvuldig draaien. Dat hoor ik liever als ik Mario Kart speel dan over mijn iPod. Doe mij maar een liedje als “Track 08” dat een vette heavy riff als centrale thema kent. Door die schakelingen wordt sBach een ongeleid projectiel, ik had liever gehad dat Zach Hill ’em een beetje in toom gehouden had en onder de moniker Hella deze tracks omgewerkt had tot een meer consistent, maar doldriest avontuur.
mij=Suicide Squeeze / Konkurrent