Nondedju! En ik vond dat ze op Smear Campaign al lekker bezig waren. Time Waits For No Slave is echter minstens net zo goed. Misschien nog wel een tikkie beter. Waarom? Omdat het zo’n verdomd rauw album is geworden. Nee, en dan bedoel ik niet dat de binnenkant nog een beetje rood is, maar gewoon echt rauw. Zo rauw dat het bloed er al aan alle kanten uitspuit door er alleen naar te kijken. En dat daarbij dikke, dieprode spetters als een enorme stortdouche op je neerkletteren. Jahhh! En je proeft de overdaad aan ijzer en metaal als je je lippen aflikt. Wat is dit lekker! Zo krijg je het alleen nog in de achteraf steegjes. Waar de anarchie hoogtij viert en de brutalen de halve wereld hebben. Dat is ook de kracht van dit Napalm Death. Ze zijn nog lang niet uitgeraasd over alles wat er mis is in de wereld. Met de juiste attitude slaan ze als een bezetene om zich heen. De hardcore- en punk-invloeden lijken op deze cd alleen maar groter te zijn geworden. Groovende tempo’s voeren de boventoon en alleen als het echt hard moet, wordt er moeiteloos overgeschakeld naar een genadeloze grindblast en een hysterisch gekrijs. Nummers als “Diktat”, “Passive Tense” en “Feeling Redundant” zijn slopers op zich. “Downbeat Clique” zal echter de meeste schade aanrichten in de voorste gelederen. Dus nu als de sodemieter stoppen met lezen en gewoon zelf gaan luisteren. Op MySpace is het hele album al te vinden.
mij=Century Media