Eigenlijk had ik me voorgenomen om voor File Under geen Franstalige cd’s te bespreken, aangezien ik daar al een hoekje op het internet voor heb, maar na het bezoek van Louis van Dijk en Cor Bakker aan De Wereld Draait Door van afgelopen week, doe ik het nu toch. Hoe meer Nederlanders ervan doordrongen raken dat men in Frankrijk niet is opgehouden met muziek maken na 1975, hoe beter. Voor wie het niet heeft gezien: Van Dijk en Cor Bakker hebben met een Ékte Frànze Zángèr langs de theaters getoerd om daar repertoire van grote (maar ook erg dode) chansonniers als Piaf en Brel ten gehore te brengen. Het zal voor de nodige opvliegers onder de bezoekers hebben geleid – hartstikke gezellig allemaal. Er is nu een dvd uit en die zal vast gretig aftrek vinden.
Matthijs van Nieuwkerk, (zoals bekend) missionaris van het werk van Aznavour, vroeg tegen het einde van het gesprekje met de heren aan Louis van Dijk of hij ook Franstalige zangers van recente datum goed vond. Van Dijk antwoordde: Michel Fugain. Thuis voor de buis bewees ik dat je broek ook zittend van je kont kan zakken. Michel Fugain?! Een man van tegen de 60, wier grootste hits uit de jaren zeventig stammen?! Ja, je mag dit Louis van Dijk (bijna even oud als Fugain) heel erg kwalijk nemen. Wie professioneel met muziek bezig is, moet op de hoogte blijven van nieuwe namen. Niet dat hij Benga van Burial moet kunnen onderscheiden, maar hedendaagse Franse kanonnen als Biolay en Cabrel hoor je dan wel te kennen. Maar Matthijs zei dat niet, niemand in de zaal lachte ook. Het Vic-van-de-Reijtisme tiert blijkbaar nog welig: vroeger was het beter, en dat weet ik omdat ik nooit luister naar muziek van nu. Mijn aanstaande compilatie Gentils Garçons, met daarop louter Franstalige popliedjes door heren van recente datum, gaat dan in ieder geval richting huize Van Dijk. Kan hij op die manier onder meer kennis maken met de Walen Vincent Liben, en Saule.
Beide komen met albums waarop aan het verleden wordt gerefereerd, zonder daar te blijven hangen. Liben (ook zanger van Mud Flow) noemt onder meer Gainsbourg als invloed, iets wat vooral evident wordt zodra duetpartner Stephanie Croibien zich laat horen. Als de term zuchtmeisje nog niet bestond, was ze voor haar uitgevonden. Liben schrijft verzorgde, fraai gearrangeerde liedjes over de schaduwkanten van het leven en de liefde, en doet dat zo goed dat Tout Va Disparaitre nu al tot een van de beste albums van het jaar hoort. Dat geldt net zo hard voor Western van Saule. Dit tweede album van de vrolijke Waal meandert van Afrikaanse pop naar de vergezichten van Morricone, en van superintieme zieleroerselen naar een reggae-cover van Black‘s “Wonderful Life”. En dan heb ik dat dixielandnummertje nog niet eens genoemd, Louis.
mij=30 Fevrier & Viva