Ondertussen loop ik al bijna anderhalve maand achter mezelf aan te hollen. Een nieuwe baan, dat was mijn eigen keuze natuurlijk, maar dat gebroken been van mevrouw Storm, dat stond duidelijk niet in de planning. En voorlopig lijkt er nog geen einde te komen aan de ellende. Het maakt mijn muziekkeuze nogal grillig de afgelopen weken, maar het is grofweg in te delen in snoeihard (sinds mijn tienerjaren niet meer zoveel Sepultura gedraaid bijvoorbeeld) of heel mellow (leve de Autistic Daughters, Tupolevs en Goldmunds van deze wereld). Ik merk dat ik vooral met luisteren naar zang moeite heb. Daar kan ik me slecht op concentreren op de een of andere manier. Wat dat betreft komt het goed uit dat Little Wars van Unwed Sailor een instrumentaal album is. Geen moeilijk album ook. Het is vooral relatief gemakkelijk in het oor liggende, voortkabbelende, maar smaakvolle post-rock dat deze band met als spil en constante factor Johnathon Ford laten horen op deze cd. Laat je wat dat betreft niet misleiden door het openingsnummer “Copper Islands” dat nogal een energieke aftrap is. Al snel daarna wordt Little Wars een prettig meanderende rivier waarin ik het fijn vind mijn gedachten de loop te laten gaan zodat mijn hoofd verlost is van al het rondsuizende.
mij=Burnt Toast