Country uit IJsland. Dat bedenk je gewoon niet. Cowboys en elfjes gaan niet samen. Toch heeft de 26-jarige Lov�sa El�sabet Sigr�nard�ttir, oftewel Lay Low, een album afgeleverd dat zo uit een studio in Nashville had kunnen komen. Waar haar debuut Please Don’t Hate Me vooral bluesy was, draait het op Farewell Good Night’s Sleep allemaal om onvervalste country. Van de mierzoete soort, dat wel. Nadat ze in 2007 voor een theaterstuk een album met Dolly Parton-covers opnam heeft ze de smaak te pakken gekregen, al hebben de twee zangeressen qua uiterlijk en ook stem geen enkele gelijkenis. De nummers op dit album zijn een kruising tussen easy-listening en country, vooral zwoel en dromerig. Alle country-elementen zijn aanwezig, inclusief banjo, steelguitar en natuurlijk een lekkere snik. Wat wel ontbreekt is iets echt eigens. Zeker op de tweede helft van de plaat manoeuvreren de nummers zich van het ene country-clich� naar het andere. Het klinkt allemaal buitengewoon authentiek en als Lov�sa op de titeltrack ‘My heart can’t take it so please don’t break it’ zingt, dan geloof ik haar echt. Maar toch kan het album de aandacht niet lang genoeg vasthouden. Het is allemaal net iets te slapjes en braaf. Misschien toch de invloed van die elfjes?
Mij=Nettwerk / Munich Records
Slapjes en braaf? Ik zou eerder zeggen: breekbaar en intiem. Een uitzonderlijk mooie plaat die van a-z boeit, mij wel tenminste. Sprookjescountry, die raakvlakken heeft met Tarnation bijvoorbeeld. Wmb een van de mooiste albums van het jaar.