Ik vind het altijd weer komisch om te zien hoe Amerikanen veelal reageren op een blote tepel of een welgeplaatste ‘fuck!. Het schijnt een opperste daad van rebellie te zijn om daar’om te gaan juichen. De andere kant van het verstikkende puritanisme, zullen we maar zeggen. Dat zal ongetwijfeld bijgedragen hebben aan het succes van Nashville Pussy. De naam is vast al goed voor boycots in winkelketen, of discreet afgeplakte hoezen. De dames en heren Pussy hebben daar geen boodschap aan, getuige de vele krachttermen in en tussen de songs. Anders dan bij een quasi-bad boy als Kid Rock past de muziek daar naadloos bij. Rock ‘n’ roll, blues en boogie zijn de ingrediënten van dit album From Hell To Texas. ‘Het Amerikaanse antwoord op Motörhead’ volgens het citaat van een recensent op hun website. Mwah. Studio is het Alice Cooper op z’n rauwst, en dan nog een tandje erbij, dat zit meer in de richting. De songs zijn kort, met vaak herhaalde, goede refreinen en met korte, maar des de heftiger solo’s van gitariste Ruyter Suys.
Kortom, rauwe hardrock op Amerikaanse leest geschoeid. Is dat erg? Nou nee, het rammelt lekker door en ze weten hoe ze een lekker potje boogie neer moeten zetten. Zeker live zal de energie er bij deze band vanaf spatten. Dat ze er ook in de studio in slagen die energie grotendeels vast te houden pleit voor ze. Niet te veel nadenken, volume op elf en genieten, dat is Nashville Pussy.
Dat blijkt eens te meer als je de dvd Live In Hollywood bekijkt. Het knalt vanaf de eerste seconde, waarbij de twee dames in kwaliteit en inzet niets onderdoen voor de twee heren. Er vallen veel krachttermen, al was het maar in de titels, maar dat kan niet verhelen dat er een verdomd goede en aanstekelijke show wordt neergezet, met de heftigste versie van Ike & Tina Turner’s “Nutbush City Limits” die ik ooit gehoord heb. In de bonus features zit een grappig item waarin de band wordt geinterviewd door Lemmy.
mij=Steamhammer / SPV / CNR