Omdat ik geboren ben in 1971, kwam mijn muzikale bewustzijn pas echt een beetje op gang aan het eind van dit decennium, en natuurlijk in de jaren tachtig. De muziek uit de vroege jaren zeventig heb ik dus pas jaren later ontdekt. Daar zaten albums bij die ik echt pareltjes vind, zoals Bridge Over Troubled Water (1970) van Simon & Garfunkel en Crime Of The Century (1974) van Supertramp. Maar zoals dat gaat bij een decennium dat je niet bewust meemaakt, zijn er ook een boel platen die compleet aan mijn aandacht ontsnapt zijn. Mourning van Bolder Damn is er daar eentje van. Uit mijn geboortejaar, en dus al bijna veertig jaar oud. En waar dit mij uiteraard niet aan te zien is, is het deze plaat wel degelijk aan te horen. Psychedelische rock die we nu stoner rock zouden noemen, met hier en daar een symfonisch tintje. Zo sluit de plaat af met het ruim een kwartier durende “Dead Meat”, een anti-oorlogsong die lijkt te bestaan uit een aantal kortere aan elkaar geplakte nummers. Heel hoogstaand is het in mijn oren niet, zeker niet als je het vergelijkt met andere symfonische nummers uit die tijd (denk aan Yes of King Crimson) die wel degelijk de tand des tijds hebben doorstaan. En ook de overige zes nummers, allemaal stevige rock, halen het niet bij die van hun tijdsgenoten (van bijvoorbeeld Black Sabbath of Alice Cooper). Wat mij betreft een overbodige release.
mij=Erebus / Import