De afslag Art Brut heb ik gemist! Al sinds hun debuutalbum Bang Bang Rock & Roll hoor ik de naam wel geregeld langs horen komen bij gelijkgestemden (qua muzieksmaak). Ik heb alleen nooit de moeite genomen om dan toch een cd van hun op te zetten. Nogal onbevooroordeeld zet ik dus hun laatste aanwinst Art Brut vs. Satan op en ik ben meteen vrolijk verrast. Wat een heerlijke brei aan vrolijke en aanstekelijke muziek maken deze opgewekte jongens. Nummers over het nooit volwassen willen en kunnen worden, iets waar ik ook nogal last van heb. En deze muziek past daar perfect bij, een beetje recalcitrant en lekker brutaal, een mix van punk en britpop. Want wie roept er nou ‘The record buying public, we hate them’? Dat is op z’n minst vreemd te noemen, maar misschien ontgaat mij de diepere bedoeling van het nummer “Demons out!”. Ik heb niet echt het idee dat ik op zoek moet naar diepere bedoelingen bij Art Brut: recht voor z’n raap, dat zijn ze. Toch blijft het wel muziek waar je zin in moet hebben. Ik kan soms heel erg verlangen naar een dosis melancholie en daarvoor moet je duidelijk niet bij deze jongens zijn. Een dosis energie krijg je ervan en ik durf te wedden dat een optreden één groot feest is!
mij=Cooking Vinyl / V2