Een fantastisch beginnende dag in Amsterdam, superlekker weer en gezellige drukte, plotseling overschaduwd door een afschuwelijke gebeurtenis in Apeldoorn. Veel mensen naast mijzelf, Dennis en Maks speculeerden hardop, iets dat ik oppik door flarden van gesprekken die ik hoorde terwijl we gedrieën door de menigtes liepen. De stemming was niet per se bedrukt, en op de plekken waar ik ben geweest was het niet merkbaar rustiger dan wat bij mij doorgaat voor een normale Koninginnedag, maar toch was het het gesprek van de dag.
Volgens de Paradiso-website gaat London Calling nog wel door, dus ik ben aanwezig tegen de tijd dat de zaal open gaat. Wel ne enige vertraging, maar het is nog altijd mooi weer dus who cares, gaat de grote deur open en enige tijd later gaat zonder enige aankondiging of ander taalgebruik Two Door Cinema Club spelen. Initieel klinken ze voor mij als een jonge Bloc Party met een vleugje The Feeling. Het geheel mag wat minder braaf, misschien te helpen als de percussie niet uit een laptop zou komen? Het laatste nummer is wél een leuk feestje, en met deze toon loop ik de trap op naar de kleine zaal voor Jessie Rose Trip.
mij=Door: Andrew. Foto's: Dennis
Het lijkt even een club voor vrolijke jongens en meisjes, maar mijn respect wordt gewonnen door inzet van een zo nu en dan gedempte trompet, en ik vind het ook leuk als artiesten wel eens van instrument wisselen, wat hier zeker gebeurt als de zangeres met het two-tone kapsel haar gang gaat. Ik krijg een indruk van Florence and the Machine, maar ook surfrock komt voorbij. Later besluit ik dat het een Mecano met scherpe kantjes is, en die scherpte maakt het prettig luisteren.
Ik loop de grote zaal binnen en kom terecht in een bijna gewelddadige lichtshow, die op zo'n manier in elkaar zit dat ik spontaan medelijden krijg met de uitgerukte fotografenploeg, want ik kan niet zien of er wel of niet een band staat van achter in het publiek. Lowline speelt, en hoewel ze merkbaar hard hun best doen vind ik het niet geweldig. De mening van een mopperende jongen naast mij is dat de zanger beter weg had kunnen blijven, en ik deel die, want ik vind het klinken als Editors met een zwaar onder de dope zittende Gallagher-telg als zanger. Dus maar naar Pulled Apart By Horses. Hoewel het niet echt mijn ding is, geef ik deze band om meerdere redenen een dikke plus: super audience participation, voor het eerst zie ik mensen lekker in beweging en voor het eerst is er een “Happy Queensday” dat ik hoor. Ondanks een storing in de techniek bleef de band goed overeind en zweepten zij de kleine zaal op tot een behoorlijk hoogtepunt.
Golden Silvers is de volgende band in de programmering. Hun muziek is op zich wel mijn smaak, maar ook deze keer kan ik maar niet geboeid raken door de zanger. Om eerlijk te zijn vind ik het een drama en het beste wat ik er van kan zeggen is dat ik een fijn gevoel kreeg toen ik de zaal weer verliet. Hoewel ik beken dat (gezeten op de trap naar boven) er toen net een best redelijk nummer werd ingezet. Het eten van een kaasbroodje in de kelder was ook prettig.
Gelukkig volgt Stricken City al gauw. Ik probeer bandjes niet automatisch leuk te vinden puur vanwege het feit dat ze een leuke zangeres hebben, maar Rebekah Raa is wel heel erg leuk. Ze doet denken aan een jonge Kate Bush qua mimiek, en ik krijg de indruk dat de band via haar bewegingen en stemgebruik ook een extra verhaal vertellen kan, iets dat ik zeer kan waarderen. Dit is de eerste band waar ik een cd van wil hebben.
The Airborne Toxic Event is in hun element in de grote zaal en heeft geen enkele moeite om de voorste gelederen in beweging te krijgen. Ik sta op het balkon te kijken omdat ik lui ben, maar dat is wel een beetje spijtig, want beneden in de zaal is duidelijk waar je moet zijn. Vooral als de omgekeerde podium invasion start, waarbij Mikel en Anna het publiek binnenvallen. Hierdoor wordt het echt een gekkenhuis. Arcade Fire is duidelijk hoorbaar, maar ik merk dat ik The Airborne Toxic Event wél serieus neem, terwijl ik bij voornoemde daar wat moeite mee heb. Ook vanaf het balkon zit ik heerlijk mee te stampen.
Fight Like Apes speelt nu in de kleine zaal en ik vind het een buitengewoon vette show. Ik ben eigenlijk van plan om mijn notitieblokje weg te gooien en me vooraan in het losgebroken vrolijke geweld te mengen. Ik plaats een mental note in bold text om morgen onmiddellijk Fight Like Apes' debuutcd ergens te kopen, zo onder de indruk ben ik, en de podiuminvasie is een afsluiter die er gewoon bij hoort. Dit optreden komt met stip binnen als Het Leukste Van Dag 1, niet alleen omdat ik de invloeden van de band herken, maar ook omdat ik ze waardeer om de buitensporige energie die de Ieren er nog extra bovenop leggen. Sterke teksten, goed vertolkt en verpakt in een smakelijke bak herrie. Jammer als je er niet bij was.
Beneden in de grote zaal is iedereen aan het springen voor Filthy Dukes, ook ondergetekende, en deze heren kunnen er zeker wat van! Het optreden doet me sterk denken aan GusGus vorig jaar tijdens Iceland Airwaves, en wat deze mannen doen, wijst iedereen die in z'n eentje er op uit gaat met een laptop er meteen op wat de meerwaarde is van niet alles uit software te laten komen. Gooi hier een mateloos energieke frontman bij in de vorm van Tim, en Paradiso gaat compleet uit z'n voegen! De Dukes kunnen wel het een en ander, zoals ook tentoongesteld op hun website.
James Yuill daarentegen laat zien dat mijn argument hierboven niet alomvattend is. Hij doet het namelijk wél in zijn eentje met een instrumentenbatterij, en maakt er een superoptreden van, alsof het geen enkele moeite kost. Bodemloze bassen worden aangevuld en afgewisseld met fragiel akoestisch gitaarspel. Deze man is de jongere, lievere broer van the Aphex Twin, en zijn kunsten zetten de kleine zaal op springen. Ik sta pal voor het podium en zie James' fles water springen op het dreunen van de bas, en ook zijn ontkennende maar dankbare glimlach als er vanuit de zaal “You're a genius!” wordt geschreeuwd. Het is niet alleen elektronisch geweld dat deze artiest beweegt: in mijn fantasie zie ik hem met veel zorg zijn instrumenten afstellen en zijn vriendelijkheid straalt de zaal in. Ook een grapje met een vriend in de zaal wordt zeer gewaardeerd door de mensen die toegestroomd zijn.
Met dit optreden eindigt voor mij dag 1 van London Calling.