William Fitzsimmons – Goodnight

Hoe kan het nou weer dat ik tot een paar weken geleden nog nooit van William Fitzsimmons had gehoord? Zijn cd Goodnight is voor mij een van de fijnste ontdekkingen van de afgelopen weken. En het is niet zo dat die cd een fonkelnieuwe is. Nee, Goodnight verscheen al in 2006 in de Verenigde Staten (waar vorig jaar ook al The Sparrow And The Crow verscheen) en lag hier waarschijnlijk allen maar als import in de schappen. Als hij er al lag. Met dank aan het huislabel van het sympathieke Haldern Pop-festival wordt de cd nu ook hier uitgebracht. Goodnight (waarop de scheiding van zijn William’s ouders de rode draad is in de teksten) is zo’n plaat waar ik helemaal in weg kan zakken. De fluisterstem van Fitzsimmons in combinatie met zijn bijna nog ingetogenere arrangementen en als haardvuur knisperende elektronica laat een weldadige rust over me heen komen. Deze geboren Pittsburgher opereert in de gouden driehoek Postal Service, Iron & Wine en The Moore Brothers. Liedjes zo zacht dat het effect er tweeledig van kan zijn. Of elk geluid in je omgeving roept irritatie op omdat het je afleidt, van de muziek of je omgeving gaat compleet langs je heen omdat de uitwerking ervan weldadig rustgevend werkt en je in een soort van trance brengt. Ik heb vooral ‘last’ van dat tweede. Het is knap dat Fitzsimmons ondanks de lange duur van de plaat (bijna vijf kwartier) en de vanaf een afstandje oppervlakkig lijkende liedjes toch blijft boeien. Goodnight is zo’n plaat die ik zou willen luisteren op een stille open plek in het bos terwijl de nacht langzaam invalt. De betoverende geur van de terugtrekkende zon in combinatie met zijn zalvende liedjes zou me beter doen slapen dan ooit tevoren.

mij=Haldern / Excelsior / V2