Het eerdere werk van Briskey had vooral een loungy latin karakter. Wat precies de oorzaak is geweest voor een omslag naar een andere kant, is me niet helemaal duidelijk, maar de titel van deze nieuwe cd suggereert toch wel enigszins dàt er wat gebeurd moet zijn. Feit is wel dat ik Briskey er een stuk boeiender op geworden vind nu Gert Keunen zijn band wat meer een jazzjasje aangetrokken heeft. Fraai voorbeeld is “Le Desir De l’Autre” dat opgetrokken wordt rond een trage breakbeat en cello nadat het opgestart is door gedempt spelende blazers die als een ouwe dieselloc de boel vlot proberen te trekken. Het is een vijf minuten durende reis met elke keer weer nieuwe wendingen als de Briskey-trein een bocht maakt. Tijdens het laatste tot het eindstation krijg je bovendien gezelschap van een scherpe vrouwenstem die almaar hetzelfde blijft zingen. Bij het beluisteren van Before-During-After moet ik regelmatig denken aan een mengelmoes van Twin Peaks en James Bond. Zo hoor ik bijvoorbeeld een duidelijke “Goldfinger”-knipoog in “Lost City”. Slim van Keunen is dat hij het niet alleen instrumentaal houdt, maar juist geplaatst gebruik maakt van zang. Dorona Alberti praat zo vergezeld van prachtig blazerswerk “L’Amour Fou” naar een hoogtepunt en Lady Linn zingt jazzy in het afsluitende “Wait For The Ride” dat een beetje Portishead-achtige klank heeft. Het zijn vooral de geweldige koperklanken die Before-During-After zo mooi maken. Liedjes in de traditionele zin van de ABACAB-regeltjes zijn er op de afsluiter na niet te vinden. Maar in dit geval deert dat weinig.
mij=Sound Performance / Bang!