Ja ja, ik weet het, we bespreken hier zo veel mogelijk wat hip en actueel is, maar ook wij missen wel eens iets leuks. Dan is een optreden hier in den lande een mooi kutsmoesje om dat gemis nog even recht te zetten. Dus: komt u maar binnen uw cd Tuff Teef dame en heren van I Heart Hiroshima met Tuff Teef! Deze cd verscheen al in 2007 in thuisland Australië, maar tot nu toe weigerde Jan en alleman in Nederland er wat over te schrijven. Maar puh! Ze staan verdorie niet voor niets in Rotown morgen! Die hebben al veel eerder bewezen een goede neus te hebben voor leuke indiebandjes. En I Heart Hiroshima valt hier ab-so-luut onder. Hun spitse indierock (nee dat is het niet, al is het ook niet gelijk indiepunk, dat komt wel meer in de buurt qua juistheid) wordt extra puntig door de samenstelling van de band: twee gitaristen/zanger en een drumster/zangeres (en poeh wat voor een drumster!). Helemaal doordat die gitaristen bovendien uitgebreid hun liefde betuigen aan staccato aangeslagen noisy akkoorden gespeeld met een gortdroog geluid. Het maakt hun liedjes lekker fel. En dat werkt dan weer goed met de samenzang van de drie die dan misschien niet zo harmonisch is als bijvoorbeeld bij het echtpaar van Mates of State, maar wel strak van leer trekt. Ze opereren een beetje in de buurt van Sonic Youth en The Pixies, maar zijn niet zo arty als de New Yorkers en minder manisch, en wat killer en puntiger dan de Bostonaren. De schelle praat/schreeuwzang van het drietal doet de rest. Wat dat betreft zet het wat lager in tempo zijnde melancholische openingsnummer “Lungs”, waarin Susie alleen begint met zingen, je in het begin een beetje op het verkeerde been. Als ze dan mannelijke bijval krijgt gaat de band los en ontnemen ze je elke kans om stil te blijven zitten. Hun venijnige liedjes zijn allemaal zo lekker fris en snedig. Wie hierbij niet de behoefte krijgt om lekker op los te gaan is gek. Test het zelf morgen maar eens in Rotown als je durft.
mij=Valve / Bertus