U kent hem van de gastrol op Martin Solveigs housekraker “I’m a Good Man”. Of u kent ‘m van de singles die, en het album dat hij maakte voor retro-soullabels als Soul Fire. Waarschijnlijker is dat u nog nooit van de 58-jarige Fields hebt gehoord. Maar daar gaat verandering in komen, want zijn album My World gaat dezelfde aandacht en lof krijgen als de platen van Sharon Jones & the Dap-Kings. Net als Jones heeft Fields al de nodige kilometers op de teller, hij maakt platen sinds 1969, toerde als zanger van Kool & the Gang en scoorde lokale hits. Een echte doorbraak zat er nooit in, totdat soulfanaten Leon Michels en Jeff Silverman zich over hem ontfermden. Zij zijn de eigenaren van Truth & Soul, en Michels is tevens naamgever van de band El Michels Affair. Het plan was om een plaat te maken in de stijl van gladjanussen als The Stylistics en The Delfonics. Maar Fields zingt zo geknepen als James Brown, met veel gruis tussen de stembanden. Dus er wordt wel gesmacht op My World, maar dan wel tussen het spierballenrollen door. Vrouwen vormen het belangrijkste liedjesonderwerp, het tempo ligt laag. Fields leerde zingen in de kerk, zoals zo veel collega’s, en het verklaart tevens de prekerige toon in het commentaar op de kredietcrisis “Money I$ King”. De prachtige Supremes-cover “My World Is Empty Withouth You” doet denken aan de manier waarop Afghan Whigs zich vroeger over oud soulrepertoire ontfermde. Dit is geen retro-soul, dit is het echte, onversneden spul. Eerder gedaan, jazeker, maar vooral door Lee Fields zelf.
mij=Truth & Soul