De muziek die de Aussies van Charge Group maakt wordt omschreven als Death Folk. Voor mijn gevoel passen die twee woorden helemaal niet echt bij elkaar, maar de combinatie van die twee fascineert me wel. Maar al luisterend naar hun debuut-cd Escaping Mankind begon ik wel langzaam te snappen waarom dat labeltje erop geplakt wordt. Escaping Mankind is niet bepaald een plaat voor een zonnige zomerdag. De toon van de liedjes is door de bank genomen somber en de stem van zanger/gitarist Matt Blackman grauw en gedragen. Voeg daarbij de sobere uitgesponnen passages met hier en daar een straaltje licht uit de viool van Jason Tampake (al gebruikt hij het instrument vooral voor treurige, soms bijna getormenteerd emotionele melodielijnen) en je komt al snel tot de conclusie dat het nergens vreugde en jolijt wordt. De band landt zo qua geluid ergens tussen Low, Dirty Three en My Latest Novel in. Heerlijk dus wat mij betreft! Naast de viool vallen bij beluistering van Escaping Mankind me ook steeds weer de drumpartijen van Matt Rossetti op. Die zijn onvoorspelbaar en inventief, en geven de Charge Group de juiste dynamiek. Vooral de uitgestrekte instrumentale passages zijn hierbij delicaat en fascinerend. Check het trio “Speakeasy Death Song”, “The Contest” en “Lullaby For The Apocalypse” maar eens. Een voorbijtrekkende begrafenisstoet geheel in het gitzwart gekleed is er vrolijk bij. Dus eigenlijk is dat labeltje Death Folk helemaal zo slecht nog niet. ‘Puike plaat©!’, schijn je dan te moeten zeggen.
mij=Own / Konkurrent