Tsja… wat moet je als so-called metalhead cq. rocker nu met het nieuwste album van The Black Eyed Peas. Kijk… mijn kinderen zetten zich graag af tegen mijn muzikale voorkeur en luisteren zo nu en dan ook naar rap/hiphop van o.a. The Black Eyed Peas. Laatst tijdens een ritje met één van hen heb ik “The E.N.D.” in de cd-speler gestopt: het maakte niet direct indruk op ons beiden. Mijn eerste indruk was: “dit moet – gezien de titel – wel hun laatste album zijn”; echter leert nadere bestudering dat deze titel een afkorting is van The Energy Never Dies. Is dat de kapsones die bij een hiphop-band hoort? Of hebben ze gewoon gelijk? Gezien hun vorige albums mag je hopen dat de fans de stap van The Black Eyed Peas kunnen volgen. Op het album tref je geen hiphop meer aan, eerder dance(hall)-muziek, pop met eenvoudige beats, maar wel in een modern, vet geproduceerd jasje. Ik hoor invloeden van Kraftwerk, Daft Punk, Justin Timberlake en de negen(!) producers flirten met electro, disco en soul. Veel tracks lopen in elkaar over en er zullen vast vele remixen van de afzonderlijke tracks op de markt verschijnen. De singles “Boom Boom Pow” en “I Gotta Feeling” zijn een redelijke indicatie voor de rest van de songs. Eigenlijk is er voor de fan genoeg te ontdekken op dit album, al zijn de songs dus dansbaarder en ontbreekt de hiphop waar de Peas groot mee zijn geworden.
mij=Interscope / Universal