Enkele weken geleden gaf Cedric Bixler-Zavala in een interview aan dat een reünie van At The Drive-In tegenwoordig niet meer onbespreekbaar is wat hem betreft. Ik zou het helemaal niet erg vinden als de twee kampen van Sparta en The Mars Volta weer onder die naam aan de slag gaan. Ik heb ze bij hun laatste tournee namelijk niet live gezien en zou heel graag eens “One Armed Scissor” of “Arcarsenal” uit de speakers van een zaal horen schallen. Voorwaarde is wat mij betreft dan wel dat de contante waterval van releases van de diverse projecten gewoon doorgaat.
Nu zijn er weer twee nieuwe boeiende platen verschenen. De eerste is El Grupo Nuevo De Omar Rodriguez Lopez met naast Omar Rodriguez Lopez Cedric Bixler-Zavala (zang), Juan Alderete de la Peña (bass), Jonathan Hischke (synth bass) en Zach Hill (drums). Wie Zach Hill een beetje kent van vooral zijn Hella-albums weet dat er weinig drummers muziek zo opgejaagd kunnen laten klinken. Als een schizofrene ADHD-er die beide persoonlijkheden tegelijkertijd naar buiten laat gaat deze dude uit Californië te keer. Cryptomnesia duurt dan misschien maar 36 minuten, maar stel je een achtbaan voor die zo lang duurt en als maar doorjaagt en je weet dat dat een pittige rit is. Een normale band zou voor alle noten die je speakers uittetteren minimaal het dubbele aan tijd nodig hebben. Met geen enkele band hiervoor schoot Omar ook zo uit zijn slof. Maar Hill lijkt met speels gemak de razende, spastische notenbrij van Rodriguez-Lopez bij te houden en het is eerder zo dat Hill hem opjaagt. Het kan niet anders of het idee hiervoor komt voort uit een periode van lang King Crimson luisteren door Omar. Gelukkig blijft Bixler-Zavala de rust zelve en probeert niet óók in het extreem hoge tempo mee te zingen. Hij doet me meer dan ooit tevoren aan Mike Patton denken met zijn zang. Hij biedt je bij beluistering van Cryptomnesia houvast elke keer als je denkt dat verloren te hebben.
Het contrast met de nieuwe The Mars Volta-cd kan bijna niet groter zijn. Maar dat verrast minder, want Omar had bij de release van The Bedlam in Goliath al aangekondigd dat een volgende plaat hun akoestische kant zou laten horen. Nou weet ik niet wat zij onder akoestisch verstaan, ik hoor toch boel veel elektrische gitaren terug op Octahedron. Mellow en poppy is misschien een betere benaming. De plaat opent inderdaad semi-akoestisch met “Since We’ve Been Wrong”, een gloedvolle ballade waarin Bixler (sowieso vertolkt hij een glansrol op deze cd) doet denken aan Robert Plant. Een ballade ook waar menig hardrocker verdomd jaloers op zou zijn. Vooral het gitaarwerk van Rodriquez-Lopez is prachtig en zijn op elektrische gitaar gespeelde solo met superschel geluid gaat door merg en been. En dat bedoel ik positief in dit geval. Ook “With Twilight As My Guide” is zo’n ijzersterke ballade waarin Omar akoestisch en elektrische gitaar perfect in balans houdt. Opvallend is ook dat de synthesizers (en andere elektronica) dominanter aanwezig zijn op deze cd. Deze keer zijn ze echter niet hyperactief, maar juist het gespreide bedje waarin de rest van de band ligt. Precies zoals Rick Wright dat doet bij Pink Floyd. Het zorgt vaak voor een ontspannen sfeer op Octahedron en dat je een wat meer complexe hardrocktrack als “Cotopaxi” met gemak verteert.
mij=Willie Anderson / Konkurrent & Rodriquez Lopuez / Mercury / Universal