Huh wat? Ik dacht even dat ik weer eens de verkeerde cd in het hoesje had gestopt na het rippen van een album voor den iPod. Maar nee, het klopte echt dat ik naar de cd van Thrice zat te luisteren en niet naar de nieuwe Muse. Daar lijkt het anders behoorlijk op in het openingsnummer “All The World Is Mad”. Muse, maar dan zich niet vergalopperend aan de pathetiek, zo klinkt het. Met als vette plus dat de stem van frontman Dustin Kensrue niet zo schel klinkt als die van Bellamy. Hij en zijn medeboefjes zouden eens goed moeten luisteren naar dit nummer. Ik denk dat ze het dolgraag geschreven zouden hebben. Het geeft maar weer aan dat Thrice nog steeds ver afgedreven is van het geluid uit hun begindagen. Waarom zouden ze ook niet mogen veranderen als het een krachtig rockgeluid oplevert als op Beggars? Wat dat betreft mogen ze van mij zo op tournee met Taking Back Sunday, ook zo’n band die stilstand achteruitgang vindt en schijt heeft aan al die fans van het eerste uur die roepen dat het vroeger allemaal beter was. Maar ik ken me wel voorstellen dat zelfs de flexibelen onder hen die hun tanden al aardig kapot beten op de dubbel-cd The Alchemy Index een beetje moeten fronsen bij een ingetogen track ballad als “In Circles”. Onterecht overigens, want het is een prachtige gelaagde song waarin waterige Rhodes-toetsenpartijen de lucht vullen en waaraan Teppei Teranishi een fraaie post-rock-achtige draai geeft naar het einde toe. Bovendien laat het in een track als “Talking Through Glass/Moving Like Swing Sets” (een soort van up-tempo Pearl Jam-track) echt nog wel zijn tanden zien. Nee, Thrice levert met Beggars wederom een geweldige plaat af. Dat die dan niet meer emo of hardcore te noemen valt, dat boeit dan toch niet?
mij=Vagrant / Suburban