Met Songs From Lonely Avenue is The Brian Setzer Orchestra, na het klassieke uitstapje op Wolfgang’s Big Night Out, weer terug in de vertrouwde rockabilly-bigbandmelange. Voor het eerst zonder covers, dat wel. Bij het vorige album schreef TheLeonKing dat hij elk moment de Star Sisters bleef verwachten, en eerlijk gezegd kan ik me dat wel voorstellen. Setzer heeft wat mij betreft met “Stray Cat Strut” een van de allerlekkerste rockabillysongs ever op z’n naam staan, en het idee van een bigband met lekker gitaarwerk is heel aardig, maar het kan zomaar een Willem Duys-kneuterigheid krijgen en Setzer zit soms op het randje. Openers “Trouble Train” en “Dead Man Incorporated” blijven daar ver genoeg vandaan, maar bij songs nummer drie, “Kiss Me Deadly”, blijft er weinig pop of rockabilly over en is het een uiterst traditionele crooner. In Amerikaanse oren is er niets vreemds aan een album als dit. Sowieso zijn ze er zeer gevoelig voor standards – ook al staan die er hier strikt gesproken niet op -, en de meest onwaarschijnlijke artiesten kunnen er gewoon kerstplaten uitbrengen zonder dat ze met pek en veren de stad uitgejaagd worden. Ik moet echter niets van de Sinatra’s van deze wereld hebben. Ik snap best dat mensen dat prachtig kunnen vinden, maar mij doet het niets. Bij dit album heeft dat tot gevolg dat ik de helft alleen maar beluister vanwege de songs die ervoor en erna komen. Die zijn soms buitengewoon lekker, zoals de eerder genoemde openers, en de songs waar Setzer de gitaar eindelijk prominent opstelt zoals “Mr. Jazzer Goes Surfin'” en “Mr. Surfer Goes Jazzin'” en de akoestische afsluiter “Elena”. Iets meer tempo en een stapje weg van die voorspelbare crooners en het wordt al een stuk genietbaarder voor popliefhebbers.
mij=Surfdog / Suburban