Vandaag kreeg ik de debuutplaat van het Tilburgse Destine in de brievenbus. U weet wel, die posterboys die eigenlijk te oud zijn voor de kamer van uw tienerdochter. Ze gingen helemaal naar Amerika om een plaat op te nemen en kwamen terug met een gladgestreken popplaat. In Engeland hebben ze ook van die jongetjes: Elliot Minor. Net als Destine is de groep populair in eigen land en hebben ze geopend voor Fall Out Boy en Simple Plan. Het grote verschil: Elliot Minor probeert niet krampachtig Amerikaans te klinken. Nee, ze laten het af en toe lekker schuren en laten naast de bekende invloeden (Paramore, Jimmy Eat World en bovengenoemde bands) ook snuifjes Queen en Muse in de songs doorklinken. Denk nou niet dat deze youngsters zo theatraal durven te zijn als My Chemical Romance op The Black Parade, maar in nummers als “Carry On” en “I Believe” komt toch zeker iets van klassiekerkennis terug. Verder is Solaris vooral een niets-aan-de-hand album, vol aanstekelijke refreinen. Alleen in “Coming Home” overspeelt de band zijn hand en wordt het wel heel erg Matt ‘pretentieus zijn is mijn enige doel’ Bellamy-achtig. Niet meer doen jongens! Dat kunnen jullie (jonge) fans niet aan. Elliot Minor klinkt als de jonge broertjes van Coldplay met de bravoure van populaire emopunkbands uit Amerika. En dan hebben ze ook nog een klassieke achtergrond. Pubers van Nederland: trek die Destineposters maar van de muur en vervang ze door Elliot Minorprentjes. Ziet er nog beter uit ook.
mij=Repossession / Bertus