Terwijl ik dit stukje schrijf en op de achtergrond Perfect Life van ROOD & Nighthawks At The Diner beluister, komt mijn vriendin de kamer binnen. “Hé, weer een nieuwe van Tom Waits?”, zegt ze. Ik zucht. Dat is nu precies wat ik bedoel. Laat ik maar met de deur in huis vallen: deze cd roept bij mij ergernis op, maar ook bewondering. Eerst de ergernis: ROOD & Nighthawks At The Diner zijn schaamteloze meestervervalsers. Begonnen in 1994 hebben ze zich gespecialiseerd in het kopiëren van hun grote voorbeeld Tom Waits. De bandnaam is ontleend aan het gelijknamige live-album van de oude meester en hun muziek leunt nogal op zijn werk: filmische muziek met invloeden uit de jazz, blues, rock, folk en klassiek. Daaroverheen raspt ROOD zijn teksten, veelal op exact dezelfde wijze en met dezelfde dictie als zijn held. Daar erger ik me dus mateloos aan. Ik bedoel, als ik Tom Waits wil horen zet ik wel iets op uit zijn omvangrijke oeuvre en heb ik geen enkele behoefte aan een stel Nijmeegse na-apers die tomwaitsje willen spelen. Zo, dat is eruit. Maar als de ergernis dan zo groot is, waar komt die bewondering dan vandaan? Dat zit ‘m in de kwaliteit van de vervalsingen. De muzikanten zijn van een bijzondere klasse en komen op dit album ruimschoots tot hun recht. De muziek wordt gebracht met een ingetogen intimiteit, met uiteenlopende warme klankkleuren en mooie accenten. Ook op dit album resulteert dit in prachtig sfeervolle schilderijtjes, zoals het meeslepende openingsnummer “The Master Is Away”. Ook is er een verrassende (telefonische?) cameo van de klassieke bariton Ernst Daniel Smid die het nummer “Baby Don’t You Like My Tattoo” naar een ander niveau tilt. En ja, na herhaalde luisterbeurten zijn er steeds meer momenten waarop ik me willoos laat meenemen in de warme liedjes van ROOD, maar deze kunnen zomaar weer omslaan in bittere irritatie als er weer zo’n Waits-pastiche langskomt. Ergernis en bewondering komen bijzonder dicht bij elkaar op dit album. Intrigerend.
File Under geeft enkele exemplaren weg van Perfect Life. Dus doe gezellig mee aan alweer een nieuwe prijsvraag
mij=Silvox
Rood and his band, Nighthawks at the Diner, are from the Netherlands, but listening to “Walkin’ on Eggs,” an album released in 1998, reminds me more of Raymond Chandler’s California or Nelson Algren’s Chicago. The music is a sleek and mysterious mix of jazz, blues and attitude.
The obvious comparison is to Tom Waits, of course, because the vocals are raspy and cool and because the band shares a name with one of Waits’ most famous albums. Then again, Tom Waits assimilated elements of his style from old jazz, blues and Tin Pan Ally dudes.
The important thing is that Nighthawks at the Diner’s music transports listeners to another place, another time. I don’t know about you, but I have a hankering to watch an old Bogart movie with the sound off. Nighthawks at the Diner will fill in the details.