Hunter Complex – Hunter Complex

We hadden afgelopen zaterdagavond een jaren ’80-feestje van mijn werk. Hierbij mocht je ook verkleed komen als je wilde. Mevrouw Storm trok wat zwarts aan en toupeerde d’r haar en ik trok de strakste broek aan die ik nog had met een vaal hardrock shirtje. Er is niet zo heel veranderd aan ons door de jaren heen. Nu ja, we hebben wat meer vierkante meters stof nodig, dat wel. Voor in de auto op weg naar en van het feestje had ik eerst wat jaren tachtig cd’s mee willen nemen, maar besloot uiteindelijk toch wat nieuws, namelijk Hunter Complex, op te zetten. Dat had namelijk ook zo uit de jaren tachtig kunnen komen. De synthpop van dit nieuwe project van Lars Meijer is zo retro, dat ik ’em er bijna van zou gaan verdenken dat Meijer dit al dik twintig jaar op de plank heeft laten liggen voordat hij er mee op de proppen durfde te komen. Als je een paar van deze tracks verstopt had tussen de krakers op een van de New Wave Club ClassX-verzamelaars en niemand zou ’em als verdacht brandmerken. Hunter Complex is door het vernuftig schuiven met lagen tegelijkertijd ijzingwekkend koel als melancholisch ontroerend. Dat eerste komt vooral door de lijzige stem van Meijer, het is er een die mensen best af zou kunnen stoten, maar ik houd wel van dat onderkoelde. Het melancholische zit ’em in geweldige ouderwets klinkende synths die Meijer van stal gehaald heeft. Je krijgt visioenen van OMD, New Order en Kraftwerk en dwaalt zo af op de grotendeels rustig voortkabbelende tracks richting traag dansende zwartgekleden op de dansvloer. Die op het up-tempo “Moonset” uiteindelijk compleet uit hun dak zullen gaan. Voor mijn jaren tachtig feestje was Hunter Complex natuurlijk veel te obscuur en nicherig, maar om te ontgiften van de Bon Jovi’s en andere narigheid uit de jaren tachtig die ik die avond voorgeschoteld kreeg was het perfect. En om ‘zo’ te luisteren overigens ook.

mij=Narrominded