Rotterdam, vrijdagavond 9 april. Net als vorig jaar is het centrum van Rotterdam, zeker rondom het Schouwburgplein, nog één grote bouwput. Op het plein zelf is het ook een gezellige chaos met een bescheiden rij voor de tent van Motel Mozaïque en een behoorlijke rij voor de kerk van 3voor12. Hier zie ik ook de eerste act van de avond spelen: The Strange Boys uit Austin, Texas. Het geluid is beter dan verwacht en de band is verrassend goed. Vooral de zanger heeft een heerlijke lome sound. Perfecte opener.
Mij=Door: Blink
Minder onder de indruk ben ik van de man die op het festival meerdere keren te zien zal zijn: Benni Hemm Hemm. Misschien heb ik het na de overdosis IJsland van de afgelopen jaren gewoon een beetje gehad met mompelende mannen met Björk-accent die het liefst met fanfareband optreden. Feit is dat de acht toeteraars die Hemm naast zijn band op het podium van de Lantaren heeft gezet niet kunnen verhullen dat Hemm Hemm eigenlijk gewoon niet zo goed is. De zaal loopt te snel leeg. Misschien deels omdat mensen op weg gaan naar Johnny Flynn, die in Rotown is begonnen met een bijzonder afwisselende set. Flynn is een soort Tim Knol, maar dan een tikkeltje knapper. Bij ieder snaarinstrument dat hij pakt verandert zijn sound. Als Flynn de banjo pakt, speelt hij onvervalste country & western, met de elektrische gitaar rauwe blues en met zijn akoestische gitaar heerlijke folkpop. Als je hem een Flying-V omhangt, zal hij ongetwijfeld een geweldige partij hardrock spelen. Flynn doet het goed in het volle Rotown, al is opvallend hoe ontzettend veel er weer gekletst wordt, vooral achterin de zaal. Het blijft irritant.
Na een halve set van Flynn wandel ik terug naar de Lantaren voor een optreden van United-C. Nietsvermoedend neem ik plaats in de kleine theaterzaal. Omdat Motel Mozaïque natuurlijk meer is dan alleen maar bandjes lijkt het me wel eens goed om naar dit theater/muziekspektakel te gaan kijken. In het kader van de verbreding van File Under zeg maar. Tot mijn grote schrik en ook wel verbazing blijkt de set van United-C te bestaan uit optredens van drie verschillende danseressen die poedelnaakt over een leeg podium springen en krioelen. De dames zijn duidelijk alle schaamte voorbij en nemen posities en standjes in waar een beginnend pornoregisseur nog heel wat van zou kunnen leren. Tussen de muziek door staren de danseressen in doodse stilte het publiek in, hetgeen diverse zeer gespannen en ongemakkelijke momenten oplevert. Toch maakt het behoorlijk indruk op me en niet alleen vanwege de volstrekte naaktheid. Het is misschien zelfs wel het meest memorabele optreden van de avond.
Veel mensen zullen hetzelfde zeggen over Fuck Buttons, die even later in een stampvol Watt aan hun keukentafel plaatsnemen. Heerlijk overzichtelijk klusje voor roadies, zo'n tafel midden op het podium met alleen maar apparaatjes erop. Klokslag 22:30 uur begint de set van het duo uit Bristol en binnen enkele minuten knalt de eerste snoeiharde beat de Watt in. Het geluid is monsterlijk indrukwekkend en de vervormde zang zorgt eigenlijk voor het enige menselijke in de set. Toch verslapt na een half uur de aandacht een beetje, zeker omdat het niet echt luistermuziek is en toch ook niet echt dansmuziek.
Hoog tijd dus om toch nog iets mee te pikken van de 'hoofdact' van de vrijdagavond, Mumford & Sons, in de Schouwburg. Het is gezellig vol en ik maak nog net de laatste twee nummers mee. Afsluiter is natuurlijk de bescheiden hit “The Cave” die vlekkeloos maar wel erg polka-achtig wordt uitgevoerd. De band blijft erg braaf in de presentatie en uitvoering. Ik moest nog wel even denken aan het artikel in Q Magazine afgelopen maand over optredens van de band in India. De met buikloop kampende toetsenist deelde daarbij een wijze levensles: 'never trust a fart!'
Een verdieping lager in de kleine zaal van de Schouwburg probeert DM Stith vanaf een veel te laag pianokrukje boven het voortdurende geklets achterin de zaal uit te komen. Het is nogal een antiheld zoals hij daar zit met z'n witte sokjes alleen op dat grote podium. Maar zijn optreden is fenomenaal. Hij verzorgt met samples zijn eigen achtergrondzang en ieder nummer ontroert. Zelden zulke breekbare muziek gehoord van zo'n ontwapenend persoon. Als hij na drie zeer ingetogen nummers het volgende nummer aankondigt met 'this is a quiet one' lacht het publiek tot zijn grote verbazing. Het aan de overleden voorman Mark Linkous opgedragen “Spirit Ditch” van Sparklehorse is minder overtuigend, maar de rest van de set is echt fantastisch.
Na zo'n fenomenaal en intens optreden kan Admiral Freebee in de grote zaal natuurlijk alleen maar tegenvallen. En dat doet hij met verve. De Antwerpenaar, die op zijn goede momenten doet denken aan Mick Jagger, overschreeuwt zichzelf in suffe rockposes en bijzonder veilige rockmuziek. Het klinkt natuurlijk allemaal heel gelikt en het geluid in de Schouwburg is fantastisch, maar als ik zelfs meen invloeden van de Dire Straits te ontwaren is het hoog tijd om op te stappen.
De eerste avond Motel Mozaïque zit er op en de meeste indruk maakten twee coole Britten aan een keukentafel vol met electronica, drie naakte danseressen en een singer-songwriter met witte sokken. Hoe gevarieerd kan een festival zijn?