Ed Harcourt – Lustre / Illustrious

De vorige keer dat ik op deze plek over Ed Harcourt schreef, was het vier jaar geleden, had ik een vriendin en waren we beiden hartstochtelijke bewonderaars van deze fijne Engelse piano-singer/songwriter. Maar de albumtitel The Beautiful Lie werd bewaarheid en onze relatie ging uit. Het is raar hoe je dat soort persoonlijke dingen met je kunt meedragen. Ik draai Harcourt niet zo vaak meer en ik voel me wat zwaarmoedig als ik zie hoe hij (slechts drie jaar ouder dan ik) op de cover van Lustre (‘glans’) poseert met vrouw en dochter. Dit is een sleutelplaat voor hem geworden; de geboorte van zijn dochter, het afscheid van zijn platenmaatschappij (die in 2007 wel nog een fraaie best-of uitbracht die veel te weinig recensies gehad heeft), en hij bracht Lustre voor het eerst uit via zijn eigen uitgeverijtje, samen met de bonus-cd Illustrious erbij. Dit keer heeft Harcourt zijn clowneske maniertjes thuisgelaten, waardoor hij een degelijke en charmante indruk maakt. Bovendien had-ie altijd al een prachtige stem, en blijven zijn teksten prettig ongemakkelijk. Zo past het bespiegelende “Do as I say, not as I do” mooi bij mijn computerprogrammeerwerk overdag, maar is “A Very Good Impression of Myself” weer een even spontane jammerklacht als zijn vroege werk. Ik kwam een mooi citaat van ene Kas tegen: ‘De ene keer lijkt Harcourt een moderne Brian Wilson, dan weer is hij het balorige neefje van Tom Waits, de gepikeerde buurjongen van Elvis Costello, drugsdealer van John Lennon, drinkemaatje van Bruce Springsteen, zwemleraar van Jeff Buckley of opticien van Elton John.’ Uitschieters zijn met name het titelnummer “Lustre” (ook een favoriet van Peer) en het dramatische “Lachrymosity”. Ook aan een met blazers opgeleukt nummer als “Heart of a Wolf”, waarvan een instrumentale versie op Illustrious staat, hoor je dat Harcourt dit keer vooral compositorisch zijn best gedaan heeft. Hij sluit de plaat dan ook niet alleen af met de mooie ballad “So I’ve been told” (die dan wel weer over een psychotische gevangene gaat, overigens), maar daarna volgt nog de gospel-achtige, euforische meewuiver “Fears of a father” die zonder veel twijfel ook wel het vaste slotnummer van zijn concerten gaat worden. Het is een suikerzoet nummer naar Harcourts maatstaven, met een vleugje Keane en Sky Radio erin, en het kan zo aan het einde van een film, maar ach, wat geeft het. Het is een gelukkig einde, en weke harten vol liefde hebben we uiteindelijk allemaal. Ook al kunnen we die niet altijd delen.

mij=Piano Wolf / Bertus