Afgelopen week probeerde Armstrong nog een keer iedereen in het peloton een poets te bakken door in de Pyreneeën een grote ontsnapping op touw te zetten. Ik had er waardering voor. Maar bij de afrekening op de finishlijn werd pijnlijk duidelijk, Armstrong is niet links en rechts ingehaald door snellere wielrenners, hij is zelf niet meer zo snel en scherp als hij ooit was. Het is tijd voor zijn pensioen. Dat doet ‘ie met opgeheven hoofd. In het jaar dat Armstrong zijn krabbel zette onder zijn eerste contract met Motorola, debuteerde Cypress Hill op overrompelende wijze met hun debuut-cd. Maar luisterend naar hun laatste worp, Rise Up, begin ik me toch af te vragen of het voor deze mannen uit South Gate, Californië misschien niet ook eens tijd wordt om te denken aan pensioen. Waarom? Omdat de schnitt zo goed als verdwenen is. Draai voorafgaand aan Rise Up eens het vijftien jaar oude III (Temples Of Doom) en er wordt pijnlijk duidelijk dat Sen Dog, B-Reel, DJ Muggs en Eric Bobo nog maar een flauwe thee zijn van wat ze ooit waren. Die pro-groene-spul songs als “Pass The Dutch” en “K.U.S.H.”, dat kennen we nu wel. Bovendien zijn ze oersaai. En songs als “Rise Up” en “Shut ‘Em Down”, waarin Tom Morello zijn gitaar te hand neemt, neuriet Rude Boy nog wel half slaperig bij zijn push-ups ’s morgens in alle vroegte bij elkaar. Zelfs als ‘ie een rothumeur heeft. Zijn er dan helemaal geen lichtpuntjes? Nou als ik heel lief ben, dan is “Trouble Seeker” (met System Of A Downs Doran Malakian op gitaar) nog wel te pruimen en openingsnummer “I Ain’t Nothing” doet je ook meer verwachten dan uiteindelijk geleverd wordt op Rise Up. Maar verder? Armoe troef.
mij=EMI