Parkway Drive – Deep Blue

Drie jaar hebben we moeten wachten op het nieuwe album van Parkway Drive. Dat is fors langer dan op Horizons, het tweede album van de Australische metalcoregroepering, dat een jaar na debuutalbum Killing With a Smile verscheen. De Aussies hebben dus drie jaar lang aan het album kunnen sleutelen – het is er niet aan af te horen. De band probeert duidelijk een stuk volwassener, en wellicht ook wat duisterder, te klinken dan op zijn vorige platen. En op “Sleepwalker” is dat ook nog wel enigszins te horen; dat nummer begint zeer sterk en klinkt aanvankelijk steviger en serieuzer dan oude nummers van Parkway Drive. Jammer dat het halverwege inkakt. De rest van het album wordt gekenmerkt door eenvoudig beukwerk en dito breakdowns. Waar zijn de pakkende gitaarriffs die we kennen van Killing With a Smile? Het is allemaal net iets te makkelijk gecomponeerd. Dieptepunt op het album is “Wreckage”; wie dat nummer luistert, heeft de neiging te wachten tot het nummer echt losbarst – maar dat gebeurt niet. Dat geldt ook voor “Home Is For the Heartless”, waar de band met een ooh ooh-refrein à la Bad Religion of Pennywise aan komt zetten. Eigenlijk staan er maar drie nummers op de cd die afzonderlijk de moeite van het luisteren waard zijn, daaronder “Unrest” en “Set to Destroy”: de enige nummers waarop de ADHD-metalcore van Parkway Drive tot zijn recht komt. Ook het wat rustigere “Alone” is met zijn niet al te ingewikkelde maar fijne gitaarpartij een lichtpuntje. Vervelend om te luisteren is Deep Blue zeker niet, maar ik zie niet in waarom je niet gewoon een oud Parkway Drive-album in je cd-speler zou stoppen.

mij=Resist / Epitaph