De hoes van Jaills eerste cd op Sub Pop is er een uit de categorie hip. Hun muziek is dat veel minder. De vier bandleden schuren op That’s How We Burn dichter langs recht-zo-die-gaat pub rock, dan langs alles wat op dit moment hip is (hoewel ze in “Everyone’s Hip” verklaren dat iedereen stiekem hip is). Maar gelukkig hebben de vier uit Milwaukee ook een groot zwak voor Paisley Underground-bands. Het levert een interessante mix aan songs op. Waarbij de stem van zanger Vincent Kircher met zijn ietwat nasale sound wel eens de make-or-break-factor zou kunnen zijn voor menig luisteraar. Als de band voor een wat vollere sound kiest zoals in het strak en snel openende “The Stroller”, dan past dat overigens prima. Die song heeft wel wat van een mix van The Cult met Interpol weg. Als de liedjes wat ieler worden, dan zal de stem van Kircher eerder irritatie op kunnen wekken. Met elf relatief ongecompliceerde liedjes in tweeëndertig minuten is That’s How We Burn misschien wat aan de korte kant, voor de driftige psych-pop van Jaill is dat een prima lengte. Van mij had That’s How We Burn wel met een iets vollere sound opgenomen mogen worden. Nu rammelen vooral de gitaren van Ryan Ross en drums van Austin Dutmer wel heel gortdroog uit je speakers. Die hadden wel wat meer ruimte mogen krijgen, want dat ze hun instrumenten op een puike manier kunnen behandelen, dat hoor je namelijk wel donders goed.
mij=Sub Pop / Konkurrent