Lowlands 2010 – Vrijdag napret

In een jaar waar het zelfs op Glastonbury en Sziget stralend weer was, hadden de weergoden het niet kunnen maken om het te laten regenen in Biddinghuizen. Gelukkig is dit ook niet het geval en is de regen en kou die de hele maand augustus teisterde als sneeuw voor de zon verdwenen op de eerste Lowlands-dag.
Blink 182
Eerste stop van de eerste dag is in de X-Ray, waar de keiharde dub van King Midas Sound weinig publiek en vooral veel verbaasde blikken trekt. Het is dan ook een vreemd drietal, met een sound die te hard en confronterend is voor de bezoekers die rustig willen opstarten. De toch al niet best gevulde zaal loopt dan ook snel nog leger. Ook wij verlaten halverwege de X-Ray om nog het laatste deel van het optreden van I Am Kloot mee te maken. Een stuk drukker daar en John Bramwells stem galmt geweldig mooi door de tent, maar de sfeer is er niet en de eenvormigheid van de muziek van I Am Kloot wordt pijnlijk zichtbaar.


mij=Door Blink. Foto's: George
Omdat we het schijnbaar geweldige optreden van Triggerfinger gemist hebben, wordt het festival voor ons pas echt knallend geopend met Katzenjammer. De vier Noorse meiden doen voor een vol veld waar ze het beste in zijn: een feestje bouwen voor een uitzinnig publiek. Tegen het einde van de set zingen worden zowel stukjes van “Play That Funky Music” als “Schipper Mag ik Overvaren” gezongen en laat zangeres Marianne Sveen horen dat ze een strot heeft niet absoluut niet onder hoeft te doen voor Janis Joplin.
Gelukkig kunnen we na Katzenjammer ook nog de laatste nummers van Selah Sue meepikken. Wat is er met die meid gebeurd? Vorig jaar stond ze nog als een schuchter meisje met akoestische gitaar en hese Duffy-stem op Motel Mozaique in Rotterdam, dit jaar staat ze voor een afgeladen Alpha als een ware souldiva het publiek te bespelen. Het concert is geweldig maar in mijn ogen net iets te gladjes, iets teveel richting de Anouks en Joss Stones van deze wereld. Ik vond Selah Sue stiekem eigenlijk leuker toen ze nog verlegen was, maar waarschijnlijk ben ik de enige in het publiek die deze mening is toegedaan.
The Kooks
De Broken Bells, de band van producer Danger Mouse en Shins-man James Mercer, spelen even later voor een halfgevulde Alpha. Wat vooral opvalt is het prachtige geluid in en buiten de Alpha, zelden zo'n kraakhelder geluid op een festival gehoord. Toch is de muziek en zeker ook de podiumpresentatie wat saaiig. We besluiten lekker in de zon op een heuvel naast de Alpha te gaan liggen en binnen vijftien minuten wordt duidelijk: Broken Bells maken de perfecte soundtrack voor een warme, lome zomermiddag en gezien de hoeveelheid joints om ons heen de perfecte muziek om stoned bij te worden.
Misschien moet je ook knetterstoned zijn om de muziek van Minus the Bear te kunnen waarderen, maar wij lopen na twee nummers gillend weg. Minus the Bear is ook minus goed geluid, minus fatsoenlijke nummers en dus al snel minus File Under verslaggever. De relaxsessie van Broken Bells zetten we vervolgens voort naast de Grolsch, waar Band of Horses een prima, degelijke show neerzet. Ligt het aan mij of klinken steeds meer bands alsof we ons in 1968 in San Francisco bevinden?
Air
Iets meer spanning in de muziek vinden we gelukkig bij de show van het Belgische Balthazar, alweer de derde Belgische act die vandaag weet te overtuigen op Lowlands. Een goede strakke set die nu en dan aan onze De Staat doet denken maar iets minder hoekig is. En de band blijkt trouw aan België gezien het feit dat het publiek zowel met 'danku' als 'merci' wordt bedankt. Tegen het einde van Balthazar doen we nog een poging om bij Caribou in de X-Ray binnen te komen maar het is er veel te druk en vanwege een Loveparade-achtig sfeertje besluiten we dan maar eens Air te gaan opzoeken. Air begint indrukwekkend maar het klinische geluid wordt na een minuut of twintig toch eigenlijk best wel slaapverwekkend.
Van de kille electro van Air naar de duistere rock van Mark Lanegan is een flinke overgang. En van de engelenstem van Jónsi naar de diepe grom van Lanegan natuurlijk ook. Vreemd dat Lanegan op een buitenpodium geprogrammeerd staat omdat hij meestal in volledige duisternis optredens geeft en het is dan ook even schrikken om hem in daglicht te zien. Zelfs met omgekeerd petje blijft Lanegan een imponerende verschijning en als het geluid halverwege het tweede nummer volledig uitvalt waardoor de set onderbroken moet worden is dan ook behoorlijke paniek te bespeuren bij de geluidsman. De blikken van Lanegan naar de man achter de knoppen zouden ieder mens angst inboezemen. Gelukkig komt het snel goed en kunnen Lanegan en zijn gitarist doorspelen.
Jonsi
Nog meer oldtimers treden even later aan op het podium van Grolsch. The Specials hebben ruim dertig jaar na hun oprichting nog zoveel plezier in optreden dat zeker de helft van de tent binnen no-time op “Gangster” en “Too Much Too Young” staat mee te springen. Het blijft jammer dat Jerry Dammers niet meedoet, maar het enthousiasme en de jeugdigheid van Lynval Golding en Neville Staple maken alles goed. En geweldig zoals die Terry Hall er tussen staat. Zelden zo'n toonbeeld van totale vermoeidheid gezien. Zo'n man zou je het liefst lekker in bed leggen met een kruik en een goed boek. De tekst 'when you could be having fun with me' klinkt wel heel ongeloofwaardig uit zijn mond. Toch is zijn stem echt onmisbaar en zorgt hij mede voor een van de hoogtepunten van de eerste dag Lowlands.
The Specials
We sluiten de avond af met dance in India. Opvallend hoe een relatieve nieuwkomer als Flying Lotus met gemak de hele tent weet te vullen. Zijn optreden is leuk maar niet zo spectaculair als ik had verwacht. Het echte spektakel in India begint enkele uren later, met Baskerville. De producers uit Haarlem hebben met Bart van Liemt (van The Sheer) een ware volksmenner op het podium staan, die het publiek een uur lang opzweept. Om vijf minuten voor het einde van de set nog steeds aan het publiek te vragen of ze er 'ready' voor zijn is misschien een beetje overdreven maar verder is zijn inzet aandoenlijk en krijgt hij het zelfs voor elkaar om iedereen in de tent op de grond te laten zitten om een paar seconden later weer massaal op te laten springen. Aandoenlijk om te zien hoe compleet uitgeput Van Liemt om de vijf minuten achter een van de speakers ineen zakt. Het optreden is loeihard, door Van Liemt ook leuk om te zien en met de vocale bijdragen van Pete Philly en Van Liemt zelf ook nog afwisselend. Geweldige afsluiter van de eerste dag.
Oh, en het leukste t-shirt van de dag was natuurlijk 'Tim Knol is Vet', de nieuwe officiële merchandise van de zanger die vandaag al om 11:45 de tweede dag van Lowlands zal openen.

4 reacties

  1. Stonehead

    Goed stuk.
    Mijn Lowlands-vrijdag begon met de theatergroep Jakop Ahlbom en Alamo Race Track, die een bizar toneelstuk opvoerden in de Juliet. Er werd weinig in gesproken, de muziek was vooral ondersteunend, maar apart was het zeker (wie doet het nu met wie, rijdende decorkasten, zes zich omkledende heren, twee ‘bebloede’ gezichten, een bizarre slotscene waarbij een meisje uit een bed wordt gegraven, etc.)
    Daarna door naar Katzenjammer, dat live echt veel vrolijker en ophitsender is dan op plaat. Het was gelijk feest bij de Lima. Ik heb nog een klein stukje van de dance van Chase & Status in de Bravo meegepikt, dat ook erg goed en afwisselend klonk.
    Ook OK Go is gewoon een leuke band; enige wat nog ontbreekt aan de doorbraak is een Jet-achtige single (aan de clips ligt het niet…)
    Jónsi, in het boekje aangekondigd met de toevoeging ‘(Sigur Ros)’, bracht alleen solo-nummers en werd naarmate het optreden vorderde van een harlekijn een indianenstamhoofd. Hij gedijt het beste in een oceaan van klingelende belletjes en noise, en minder in popliedjes, maar toch was ik even helemaal van de aarde. Subliem.
    http://www.youtube.com/watch?v=k6ZTEuL1BGU
    Alsof ik nog niet ver genoeg heen was, gingen we daarna nog even bij Air loungen, maar de uitvoering van pakweg “Sexy Boy” was eigenlijk wat harder dan verwacht. Na een korte tussenpoos op de camping kwam ik later terug bij Flying Lotus, dat ik dan wél ronduit geweldig vond. Honderd keer beter dan dat arty gefriemel op plaat, hij bespeelde de menigte beter met hiphopbonkers dan de Gorillaz het doen.
    Ook het Haarlemse Baskerville deed een leuke dance-set. Lekker eigenzinnig, niet zo geniaal als Blinks recensie vooraf deed vermoeden, maar hiermee zullen ze Sziget zeker platgekregen hebben. Martyn heb ik maar heel even bekeken in de X-Ray, maar diens dubstep viel op dat moment eigenlijk een beetje tegen (saai). De drum’n’bass-avond in de Bravo maakte het wél af: Netsky was érg goed en nieuw, Ed Rush viel vooral terug op zijn oude (maar uitstekende) producties. Zo had-ie een eigen remix van Killing In The Name Of meegenomen, weer gebaseerd op die van Pendulum.

Laat een antwoord achter aan Stonehead Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven