Ari Hest – Twelve Mondays

Ari Hest - Twelve MondaysAri Hest is een naam waar ik nog nooit van gehoord had voor ik zijn cd Twelve Mondays in de cd-speler legde. Toch heeft hij de afgelopen jaren al een behoorlijk aantal albums uitgebracht. Die ga ik binnenkort eens opsnorren, want ik vind het jammer dat niemand mij eerder op hem geattendeerd heeft. Wat Hest op Twelve Mondays zijn luisteraars voorschotelt, is namelijk prachtig. Hij heeft een fluweel-bruine stem die me doet denken aan Del Amitri’s Justin Currie. Al klinkt er ook af en toe een vleugje Chris Martin door. Zijn liedjes zijn niet uitbundig, wel subtiel en een tikje weemoedig. Precies de toonzetting waar ik van houd bij een singer-songwriter. Gelukkig zorgt Hest wel voor voldoende afwisseling in de twaalf liedjes op Twelve Mondays die vaker korter dan langer duren dan drie minuten. Waarom zou een mooi liedje ook langer moeten zijn? Hij gaat niet alleen maar navelstaarderig zitten mijmeren en te tokkelen op zijn gitaar en pakt ook met speels gemak een catchy, bijna Jason Falkner-achtig liedje uit de kast met “I’ll Be There”. En in “Cranberry Lake” is er volkomen onverwacht een vrouwenstem die de microfoon overneemt en meeloopt met de akoestische gitaarlijnen van Hest. De zang op laten lopen met de gitaar, dat is overigens wel kenmerkend voor veel de songs van Hest. Tijdens “Morning Streets”, waarin hij peinzend zingend de straten van Londen in de ochtend doorbanjert, loop je zo als een kind achter de rattenvanger van Hamelen achter hem en zijn akoestische gitaar aan. Dat zouden meer mensen moeten doen, want de aandacht die Hest tot nu toe gekregen heeft in Nederland is veel te schaars.


mij=Arctic Rodeo / Bertus

2 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven