Het Wickie de Viking-gehalte van de naam Valient Thorr is natuurlijk al vrij hoog, maar vooral de hoesfoto draagt eraan bij dat ik in eerste instantie te maken denk te hebben met een spoofband à la Spinal Tap of Bad News. Ze blijken het echter reuze serieus te menen. Ai, pijnlijk misverstandje. Ze hebben onder andere met Motörhead getoerd, iets wat heel begrijpelijk is als je de rauwe hardrock van deze Amerikanen hoort. De productie van Jack Endino (ooit huisproducer van het Sub Pop-label) is basic en rauw. Wat heet, niet alleen zijn de instrumenten continu hetzelfde gemixt en is de klank weinig subtiel, er zijn hier en daar zelfs kleine foutjes te horen. Maar ach, dat mag de pret niet drukken. Motörhead was ook verre van perfect, maar het klonk als een niet te stoppen horde wilde buffels. Dat was en is echter niet in het minst te danken aan ijzersterke songs, en dat is wat bij Valient Thorr ontbreekt. Nou ja, de songs zijn best in orde, maar daar blijft het ook bij. Lemmy en kornuiten hadden en hebben daarentegen een stel kneiters van songs die tot op de dag van vandaag een veld in beweging kunnen krijgen. Valient Thorr klinkt als een bandje dat heel graag Motörhead wil zijn, maar Lemmy en zijn songs niet heeft. Qua beheersing van de instrumenten is er weinig op aan te merken, de solo´s en breaks vliegen je om de oren in wat doorgaans toch al bepaald niet traag voorbij komt zetten. Wat rest is een band die live vast de boel lekker op stelten kan zetten, maar op deze studio-cd met een productie van twintig jaar geleden en aardige, maar weinig opvallende songs voornamelijk nostalgische gevoelens oproept. Anachronistisch detail: de uitstraling is verre van modern, maar ze hebben dan wel weer een iPhone app. Rare jongens, die No…eh, Amerikanen.
mij=Volcom / Ada / Rough Trade