Soms hebben bands eigenlijk wel gewoon genoeg muziek gemaakt. We hebben alles al gehoord, het kunstje is bekend en de spanning is weg. Vreselijk lijkt het me als je je als bandlid realiseert dat dit dode punt bereikt is. Slechts enkele bands kunnen zichzelf voortdurend blijven vernieuwen. Denk Radiohead. Sommige bands hebben het lef zichzelf op te heffen zodra het dode punt in zicht komt. Denk Johan. En andere bands kunnen gewoon zonder schroom nog eindeloos op de oude voet doorgaan. Denk Rolling Stones en vele, vele anderen. Wat mij betreft hoeft Tindersticks zich ook niet meer zo nodig te bewijzen. Zoals Roosbeef zo treffend zong: ‘’t Is mooi ‘t is klaar ‘t is goed ‘t is gedaan ‘t is op’. In haar geval ging het om haar ouderlijk huis, maar wat mij betreft geldt hetzelfde voor de muziek van Tindersticks. Er was nog even een fijne rendez-vous in 2008 na jaren afwezigheid, maar de vraag is wat Falling Down a Mountain nog toevoegt aan alles wat de band eerder uitbracht. Natuurlijk, alle vaste ingrediënten zijn er weer, er is zelfs een prachtig duet “Peanuts” en er hangt best wel een lekkere, filmische sfeer op de plaat, maar toch overheerst het gevoel dat de tijd van de Tindersticks simpelweg voorbij is. Het was mooi.
mij=4AD / V2
Voor mij was falling down a mountain de eerste kennismaking met Tindersticks (het album is al een tijdje uit trouwens). En ik vond het direct een heerlijk album waar ik geen genoeg van kan krijgen. Peanuts vind ik juist 1 van de mindere nummers. Hoogtepunt zijn het meeslepende Harmony round my table en het hartverscheurende Factory girls.
Wat leren wij hiervan?
-over smaak valt niet te twisten
-het kan behoorlijk schelen als je een cd luistert zonder vooronderstellingen / vooroordeel
Daarom citeer ik liever de grote Barry Stevens: vooral doorgaan!
Voor mij was falling down a mountain de eerste kennismaking met Tindersticks (het album is al een tijdje uit trouwens). En ik vond het direct een heerlijk album waar ik geen genoeg van kan krijgen. Peanuts vind ik juist 1 van de mindere nummers. Hoogtepunt zijn het meeslepende Harmony round my table en het hartverscheurende Factory girls.
Wat leren wij hiervan?
-over smaak valt niet te twisten
-het kan behoorlijk schelen als je een cd luistert zonder vooronderstellingen / vooroordeel
Daarom citeer ik liever de grote Barry Stevens: vooral doorgaan!
Qua CD’s kan ik het niet echt oneens zijn, al koop ik ze nog steeds. Live is Tindersticks steeds interessanter, sterker, gevarieerder. Stuart weet zelfs naar publiek te lachen. Ik kijk uit naar komende Tivoli-concert!
Zou het uitbrengen van CDs trouwens geen voorwaarde zijn voor een volgende tour? In dat geval: heel veel CD’s meer!