Vanaf de eerste toon is duidelijk dat de titel in ieder geval goed gekozen is. Het debuut van Frontier(s) bevat geen verrassingen, laat staan wonderen. Deze nieuwe formatie rond Chris Hidgon (beter bekend als voorman van Elliot, pioniers van de emo voordat deze gekaapt werd door zelfkastijdende tieners, zwelgend in weltschmerz of enorm zelfmedelijden om de auto die ze niet kregen van hun gelukkig getrouwde ouders die al sinds jaar en dag in een van die vinexwijken, zoals onlangs bezongen door Arcade Fire, semi-gelukkig lopen te wezen) maakt stevige rock met een hoog voorspelbaarheidsgehalte. Invloeden uit het voorbije emo verleden zijn nog aanwezig, maar hier vermengd met stadionrock-anthems en poprock gruwelen. Met opener Little Wolves opent de plaat nog leuk, hoewel niet bijster origineel. Maar het is pakkend, klinkt lekker en de galmbak over de vocalen kan niet anders als dan plezierig worden ervaren. En ook Bones verder op de plaat kan elke liefhebber van wat stevigere pop bekoren. Bekoren is echter niet genoeg om de plaat in de hoge rotatie te gooien. Daarvoor is het geheel te vlak, te voorspelbaar en krijg je er een soort slechtsmakende cola-reclame van in de mond (maar dan zonder de “gaan we morgen doen”). Inmiddels zijn er zoveel bands die dit hebben gedaan en beter, dat er vooral de behoefte groeit om Appleseed Cast, Favez, The Get Up Kids of Sunny Day Real Estate weer eens onder de naald te werpen. En daar veranderen de goede nummers (zoals eerder genoemden en “Poor Souls” of “Young Lives”) en de technische onderlegde en ervaren muzikanten vrij weinig aan.
mij=Arctic Rodeo / Bertus
4 reacties