Kelley Stoltz – To Dreamers

Op zich is het natuurlijk niet erg als een artiest zijn sound verandert. Ik vind het ook maar saai om tijden achter elkaar hetzelfde werk te doen. Kelley Stoltz heeft dan ook alle recht gehad om zijn melancholische pianogeoriënteerde geluid achter zich te laten en die geleidelijk te vervangen door een sixties/seventies-variant. Dat wil echter nog niet zeggen dat ik dat per definitie net zo mooi ga vinden. Vergis je niet, Stoltz is een vakman, de liedjes op To Dreamers zitten fascinerend goed in elkaar en de liefde die ze uitstralen voor acts als The Kinks en The Beatles en in mindere mate David Bowie maar ook The Beach Boys is absoluut oprecht. Daar twijfel ik niet aan. Ik weet ook zeker dat wanneer ik de cd zou geven aan iemand als mijn schoonvader, hij er erg enthousiast van zou worden. To Dreamers klinkt ook gewoon als een over het hoofd gezien meesterwerk uit zijn wijde broekspijpen tijd. Naïef bijna. Daarom is het in zekere zin ook nog wel charmant ook. Toch ontkom ik er niet aan me steeds meer weer af te vragen hoe het toch zou zijn met de piano van Kelley Stoltz. Die moet het grootste deel van de tijd enorm eenzaam staan te wezen ergens in zijn huiskamer en zelden nog maar op de voorgrond treden. Als hij wel aan even aan de slag mag, bijvoorbeeld in “August”, veer ik gelijk op. En omdat piano’s helaas nog steeds niet kunnen praten, neem ik het maar even voor hem op: Kelley wil je alsjeblieft weer wat vaker achter je oude kameraad plaatsnemen en samen met hem weer een plaatje maken? Dank je wel.

mij=Sub Pop / Konkurrent