Een vrouw met een baard, een zingende aap en een lilliputter die een trapeze-act doet. In mijn handen heb ik de derde cd Gradual Unfolding Of A Concious Mind van het Duits-Hongaarse negental The Great Bertholinis en fantasieën over wat ik kan verwachten bij een concert van dit nonet schieten door mijn hoofd. En wat een prachtige dromenpletter is YouTube dan: niets van dat alles op de live-filmpjes van de band. Gewoon negen mannen uitgestrooid over een podium. Geen apen, geen baardige vrouwen, geen trapezes. De muziek biedt genoeg show. De Bertholinis maken slijpende poprock, opgetuigd met klezmer-blazers en zeemannenkoortjes. Je zou ze een Duitse zielsverwant van De Kift kunnen noemen. Dat is een effectieve combinatie en er zijn dan ook genoeg mooie dingen op de plaat te horen. Opener “Bright Days (Intro)” is een mooi ingetogen opener die door de straatjes van The Shins en Badly Drawn Boy wandelt. Maar het gaat ook wel eens mis. Op “I Am Can” wandelt ineens total misplaatst, als een dronken oom op een bruiloft, een synthesizer het nummer in. Terwijl de zanger voorstelt: ‘Let’s make out like robots.’ Een vreemde ommezwaai; van klezmer, naar folky koortjes, naar cyborg-porno. Het is duidelijk welke van de drie niet bepaald in het rijtje thuis hoort. Al met al een wisselvallige plaat dus, met gekke tekstuele uitglijders en een misplaatste synthesizer-solo. Muzikaal zit de plaat goed in elkaar; vooral de klezmer- en blazerselementen klinken stevig en meeslepend. De strijkerspartijen zijn bij vlagen net zo mooi zwierig als op Sigur Rós’ debuut Agaetis Byrjun. Maar bovengemiddeld werd het nergens.
mij=Hazelwood / Rough Trade
2 reacties