Het is hard werken, zo’n festival. Vier dagen langs bandjes rennen, foto’s schieten en wat vinden van het gebodene is best vermoeiend. Het is bijna werk. We beginnen ’s middags in het Newscafé alwaar een bekende bierbrouwer uit Amsterdam een bandjesmiddag, de Noordermiddag, organiseert. Daar mag Tjeerd Bomhof de officieuze officiële aftrap doen van zijn nieuwe momentum, Dazzled Kid. Een nieuwe band wil hij het nog niet noemen. De echte aftrap is ’s avonds op Noorderslag, maar wat we hier zien belooft veel goeds. Het is een project van Bomhof, dus een aantal nummers houdt de typische Bomhof/Voicst-signatuur, maar hij durft nu iets te variëren. De bandjes op deze middag worden aan elkaar gepraat door Michiel Veenstra en dat geeft meteen aan welk soort artiesten je kunt verwachten. Krystl bijvoorbeeld, die het reeds tot Serious Talent geschopt heeft. Charmante verschijning, een dijk van een stem en ze heeft er echt zin in, want ze staat stralend op het podium. Haar vrolijke, niets-aan-de-handpop zal hoge ogen gooien op 3FM.
mij=Door: Gr.R. & Blink. Foto's: Bart
Een déjà vu momentje krijgen we als besluiten wat te gaan eten. Vorig jaar begonnen we met vertraging door vergeten bestellingen in ons restaurant van keuze en ook deze keer hebben we geen gelukkige hand van kiezen. Het toetje laat op zich wachten en daardoor missen we Only Seven Left. Helaas weten we dus niet of het optreden zo beroerd was als ze zelf al hadden geschreven.
We lopen dus maar meteen door naar Lilian Hak. Een aparte verschijning is die Lilian Hak. Ze is gekleed in een gouden tuniekje en heeft een enorm B-52s-kapsel, of is het toch een pruik? Haar big band swingt als een tiet, maar spannend wil de muziek niet worden. Wel onderhouden en een leuke aftrap van de avond.
In de Volkskrant-zaal wordt Noorderslag geopend door Eefje. Het enige dat ik kan denken is: Eefje de Visser, waar was je al die jaren? De zaal is goed gevuld en staat overduidelijk te genieten van de Nederlandstalige zangeres en winnares van de Grote Prijs van Nederland 2009. Eefje's stijl hangt ergens tussen Spinvis en Maud in en ze is ontwapenend op een volstrekt natuurlijke wijze. Ze kwam, zag en overwon met het grootste gemak. Het nummer “Schotland” over haar emigrerende vriendin was een persoonlijk hoogtepuntje.
Een ander hoogtepunt is Moss. Moss heeft een indrukwekkend jaar achter de rug en komt daar regelmatig op terug tijdens het optreden. De band is in korte tijd enorm gegroeid en is in bloedvorm op Noorderslag. De zaal is al vroeg afgeladen vol en ontvangt de helden dankbaar. Wellicht de meest professionele band van Noorderslag. Grappig is wel dat zanger Marien Dorleijn steeds meer op Thom Yorke gaat lijken. De overgang van Moss van Aisha kan niet groter zijn. Aisha is bloednerveus en giechelt zich door het optreden heen. En dat staat haaks tegenover haar stoere powerwomanraps. Maar ze is vooral charmant en als ze het publiek uitnodigt om wat meer naar voren te komen, luisteren we gedwee.
Dan een dieptepuntje: de rij bij de ingang van A Silent Express. De rij dus, niet de band zelf. De Friese band heeft blijkbaar onlangs de jaren tachtig ontdekt en dan vooral de new romantic-stroming. Zelfs de kleding is er keurig op aangepast, de bassist heeft een dun wit sjaaltje om dat ik sinds Spandau Ballet niet meer gezien heb. Het moet gezegd worden, ze doen het overtuigend en eigenlijk is het optreden hartstikke leuk. Alleen de cover van Frankie's “Relax” kunnen ze beter achterwege houden, die moet namelijk een stuk smeriger worden gespeeld dan de nogal veilige interpretatie van de jonge Friezen.
Voor het podium in de hal staat een groepje kinderen te wachten van rond de twaalf jaar. Dat kan maar een ding betekenen: het is tijd voor een potje emo! De Groningse band MakeBelieve barst enthousiast los en vooral de kleine zanger maakt indruk, al krijgt hij het stugge thuispubliek niet echt los.
Net als Lilian Hak zit ook Roos Jonker in de jazzhoek, maar haar optreden blijft beter hangen. Deels door de verschijning Roos, maar ook door haar band, die beter is dan die van Hak. Vooral haar gitarist maakt indruk. Ze geeft haar band de ruimte, met als gevolg dat er onvoldoende tijd overblijft en de harp helaas ongebruikt blijft staan.
Janne Schra staat in een jurk van vliegtuigjes op het grote podium van de 3FM-zaal en haar nieuwe band ziet er indrukwekkend uit. Natuurlijk ontkom je niet aan een vergelijking met haar vorige band Room Eleven en het is onzeker of Janne er echt op vooruit is gegaan. Vooral in het begin gedraagt Janne zich als een heuse chanteuse en komt het optreden niet echt los. Bij een stupide nummer opgedragen aan 'alle douaniers in de zaal' met als refrein 'spread your legs and spread your arms' besluit ik Janne maar achter me te laten. Er zijn grenzen.
Door het vroegtijdige vertrek bij Schradinova loop ik min of meer per ongeluk bij Airto binnen. Airto zingt heerlijk zwoele soul en zorgt in de kleine CBK-zaal al snel voor een heus All You Need Is Love-sfeertje, zeker als hij vraagt of alle stelletjes in de zaal elkaar even lekker willen vastpakken. Vederlicht, maar door Airto's mooie stemgeluid eigenlijk best even lekker.
De faam is ze vooruit gesneld, de jongens van Boef en De Gelogeerde Aap. Wat een optreden bij De Wereld Draait Door al niet kan doen. De zaal is dan ook vol als ze beginnen, maar dat blijft niet zo. De middelbare school-raps zijn vooral een gimmick. Ze letten trouwens wel goed op die school, gezien het nummer over George Foreman, dat meteen het hoogtepunt van het optreden is. Braaf is het woord dat me als eerste te binnen schiet.
In de grote zaal stort even later een bierregen op Caro Emerald neer en zodra de zangeres even later het eerste nummer inzet wandelen we snel naar buiten op weg naar Kensington. De snelle en aanstekelijke gitaarrock van de vier Utrechters hoort absoluut thuis op Noorderslag en het optreden is een van de betere van de avond.
En dan Tim Knol. Dat hij vet is wisten we al, en dat hij in een jaar tijd is getransformeerd van verlegen jongen met gitaar in een volleerd bandleider wisten we ook al, maar dat hij met zoveel gemak de grote 3FM-zaal plat kon spelen dat is nieuw. Met zijn vaste band en gasten op viool en cello speelt hij een grootse set waarbij natuurlijk vooral “Sam” door vrijwel iedereen in het publiek (met wisselend succes) wordt meegezongen.
Op de ondankbaarste locatie van Noorderslag, de Heineken Foyer, trapt het Haagse Splendid af. Het blijft een raar gezicht, een reggaeband met slechts blanken in de bezetting. De muziek van Splendid is dan ook het soort feestelijke reggae dat de gemiddelde rasta al snel te vermoeiend zal vinden. Ondanks het hoge braderie-gehalte is het optreden toch aanstekelijk en maakt vooral zanger Patrick Schmitz indruk. Evenals zijn torso als later eerst de trui en nog later het shirt uitgaat. De ultrakorte rokjes van het achtergrondkoortje blijven overigens wel gewoon aan, tot grote teleurstelling van de groep mannen die aan de zijkant van het podium naast het koortje heeft plaatsgenomen.
Ze noemen het een project, de heer en dame van Eins, Zwei Orchestra (briljante naam trouwens), maar het is beslist meer. De shoegaze van de band zit bijzonder goed in elkaar. Het volume staat, zoals dat hoort bij shoegaze, snoeihard, maar de nummers blijven overeind. Vooral de poppy kant van de band maakt dat ze het Nederlandse antwoord zijn op The Pains of Being Pure At Heart. Erg goed! File Under-man Ewie was al enthousiast over Lola Kite en ik kan nu begrijpen waarom. De electropop van de heren zit degelijk in elkaar, maar het eerste waar ik aan moet denken is gitaarpop, want Lola Kite lijkt zich te bewegen aan de elektronische kant van Moss. Helemaal als er gitaren aan te pas komen. Niet zo vreemd, want gitarist Jasper Verhulst dubbelt hier. Vooral door het ontbreken van een drummer heeft de band toch een eigen geluid, al duurt het even voor ze op gang komen. Ook Sef heeft opstartproblemen, want de hele batterij elektronica die hij heeft meegenomen weigert aanvankelijk dienst. Hij laat zich er niet door uit het veld slaan en bewijst met een degelijk optreden dat hij het ook in zijn eentje kan. Hij tapt uit een soulvaatje en wat opvalt is dat de groove erg goed is. Oud kompaan Jayh (hij nam ooit een nummer op met Sef) staat vervolgens op het podium met Reverse en Adje. De beats van Reverse knallen hard en Adje toont zich in ieder geval de beste rapper van de avond.
Het is afwisseling troef op Noorderslag en dat maakt het festival zo leuk. Opvallend veel vrouwen staan te dansen bij de exotische klanken van Jungle By Night. De blazers van deze band swingen de pan uit en het enthousiasme van de band is gemeend. Het werd eventjes zomer in de Oosterpoort.
In de categorie jong en veelbelovend noteren we vervolgens Houses, de band heeft nog maar een EP uit, maar dat is niet te horen. Houses speelt alternatieve rock en vooral de stem van frontvrouw Ella van der Woude is erg fijn. Het is helaas niet erg druk in de Volkskrant-zaal, maar toch verwacht ik Houses op menig festival. Ze verdienen absoluut meer publiek. Tjeerd Bomhof heeft veel publiek want iedereen wil weten zijn nieuwe band klinkt. Bomhof pakt met Dazzled Kid op Noorderslag groter uit dan ’s middags in het Newscafé en hoe groter het wordt, hoe meer ik aan Voicst moet denken. De kleinere Dazzled Kid van 's middags beviel me toch beter eigenlijk.
Het is al laat, maar nog niet te laat voor The Tunes. De combinatie van folk en rock wordt perfect uitgevoerd door een bijzonder groepje muzikanten. Vooral de kleine gitarist met het bijzonder vrouwelijke uiterlijk weet met een constant glimlachje met het grootste gemak de moeilijkste riffs te spelen. Ze worden de jonge broertjes van Mumford & Sons genoemd, maar misschien zijn ze zelfs nog wel iets leuker.
Het toneelstukje van Handsome Poets kennen we inmiddels wel. De obligate pakjes zijn er weer, de maniertjes zijn er weer en ja, we mogen allemaal weer meezingen met “Blinded”. Misschien is het de vermoeidheid, maar de aalgladde pop van deze Poets wekt zo laat op de avond vooral irritatie op.
Drie dagen en een kleine zestig bands verder is het mooi geweest in Groningen. Het jaar is adequaat afgetrapt en het is nu al tijd voor nieuwe zolen.
2 reacties