Het is natuurlijk hartstikke leuk om als een soort van Sinterklaas vanuit File Under hq cadeautjes in de vorm van nieuwe promo-cd’s het land in te sturen naar al die noeste werkende vrijwilligers die jullie dagelijks voorzien van vers volgeschreven voorpagina’s. Dat zich af en toe nieuwe mensen melden bij me vind ik dan ook niet raar. Wat is er nu leuker dan te schrijven over (vaak mooie) muziek voor vele paren ogen? Sommigen vergissen zich er echter in. Die melden zich vol enthousiasme, worden overladen met presentjes en raken dan in een wak. Het lukt niet om een mening over de geleverde muziek te geven, blijken toch onverwacht minder tijd in een dag te hebben of stellen gewoon andere prioriteiten. Dat vind ik dan vaak reuze jammer, maar dat geeft verder niets. Het is vrijwilligerswerk en je het moet vooral ook niet voelen als een taakstraf. De ellende is echter dat daardoor er ook wel eens cd’s (en helemaal als het digitale promo’s zijn) tussen wal en schip belanden en daardoor dus nooit via deze website onder jullie aandacht komen. De cd’s van Benoit Pioulard en Brian McBride behoorden helaas tot deze categorie.
Dat ze weer op mijn hoofdredactionele radar verschenen komt doordat Pioulard volgende week in Den Bosch optreedt tijdens het FabrIQ-festival en ik bij het langslopen van de namen verbaasd was dat Lasted nog niet besproken was. Lasted is de derde cd van Pioulard, die in tegenstelling tot wat zijn naam suggereert geen Fransman is, maar de pseudoniem van de Amerikaan Thomas Meluch. Pioulard is een beetje een vreemde eend in de bijt van Kranky, want in tegenstelling tot het gros van de acts op het label kun je Pioulard echt wel onder het kopje singer-songwriters scharen. Maar dan wel eentje die met zijn Elliott Smith-achtige stem de degens kruist met de voor Kranky weer wel kenmerkende ambient soundscapes. Maar hij kiest soms ook puur voor de singer-songwriterkant of de ‘Kranky’ kant. Die combinatie van toonzettingen levert voor het geheel als tracks samen een mooi plaatje op. Een goed voorbeeld hiervan is de openingscombi “Purse Discusses” (dromerige drones) en het hemelse “Sault”, duidelijk een liedje, dat daarop volgt. Kenmerkend aan zijn singer-songwriterkant is dat zijn akoestische gitaarwerk en de percussie een stuk meer up-tempo is dan zijn rustige, warme stem. Een soort Iron & Wine voor gevorderden zeg maar. De inkleuring van enkele songs met allerhande field recordings (veelal niet ontdaan van hun ruis) geeft die tracks een enorme lading details die je heerlijk uit kunt pluizen. Het maakt Benoit Pioulards derde cd tot een bijzonder aangenaam album om lekker in weg te zakken.
Dat je weg kunt zakken in wat Brian McBride doet, dat wist ik al langer. Onder de naam Stars Of The Lid maakt hij met Adam Wiltzie sublieme ambient. The Effective Disconnect verschilt niet heel veel van wat McBride in die band doet. Iets rijker georkestreerd en mede daardoor wat gevarieerder wellicht, maar de klankdeken van The Effective Disconnect voelt voor mij nog steeds warm en behaaglijk. Dat staat toch wel in contrast met de redelijk wrede thematiek van de documentaire The Vanishing of The Bees waar de acht songs (waarvan twee in meerdere delen zijn opgehakt) de soundtrack voor is. Aan de andere kant is de ambient van McBride ook wel geschikt als bezinningsmiddel. Wat dat betreft is het een klein stapje van deze soundtrack naar een album zoals bijvoorbeeld Jóhann Jóhannsson die maakte met Fordlandia. Ook een album dat (ondanks dat er geen documentaire is waarvoor het de begeleiding is) handelt over de destructieve kracht van de mensheid. Anders kun je titels als “Beekeepers vs Warfare Chemicals” van McBride toch moeilijk interpreteren. Het is best raar eigenlijk, want zonder de beelden en titels zou ik The Effective Disconnect toch echt als positief en ontroerend bestempelen. Een song als “I Know That You Don’t Like the Future Like I Do” maakt gelukkig als dauw op een weide aan je blote voeten terwijl je in stil geniet van de langzaam opkomende zomerochtendzon.
mij=Kranky / Konkurrent & Kranky / Konkurrent
4 reacties